Bron: mbtrama

Al op de eerste dag wist ik: 2013 wordt een raar jaar. Eigenlijk, volgens mijn heel oorspronkelijke planning uit 2008, zou dit het jaar zijn waarin ik zou afstuderen. In de zomer van 2013 zou ik de bachelor afronden en LLB achter m’n naam kunnen zetten. Toen ik in 2011 ineens 11 modules wist af te strepen op de lijst met vakken die ik nog moest doen, leek het dichterbij dan ooit.

Ik had er alleen niet op gerekend dat ik de kinderopvang moest opzeggen en daarmee veel studietijd verloor. Ik had er ook geen rekening mee gehouden dat ik daardoor zo’n rem voelde op mijn studie-flow dat ik zelfs heb overwogen te stoppen met m’n studie. En ik had al helemaal geen rekening gehouden met Campus Net dat vanaf oktober 2012 al m’n studietijd zou opslurpen. Wat overigens niet uitmaakt omdat het wel ontzettend leuk is en uiteindelijk ook studiepunten zal opleveren.

Begin 2012 zag ik de bui al hangen. Wilde ik in de zomer van 2013 m’n bachelor hebben, dan moest ik vanaf dat moment minimaal 60 uur per week studeren. En hoe graag ik dat had willen doen als het gekund had, die mogelijkheid had ik gewoon niet. Dus ik stelde het integratiepracticum uit. Dan maar in januari 2014 de bachelor afsluiten.

Maar na de studiedip, het na een jaar nog altijd niet gewend zijn aan de studiedagen die ik niet meer heb (echt, de andere kant op wende véél sneller!), Campus Net en andere dingen die niet liepen zoals ze moesten lopen, moest ik een nieuwe planning maken. Haalbaar, mits er geen héél vreemde dingen gebeuren het komende jaar en met een afronding van de bachelor in de zomer van 2014. Wat dus inhoudt dat 2013 echt, echt het allerlaatste volledige jaar is waarin ik bachelorstudente ben. En wat dus ook betekent dat ik 7 jaar over de bachelor heb gedaan, wat precies een gemiddeld tempo is bij de OU. Best netjes, met een studiedip, twee zwangerschappen, een verhuizing, een baby die een slecht eerste jaar heeft gehad, actief bestuurslidmaatschap van de AJV en alle onverwachte tijdvretende dingen die twee kleine kinderen nu eenmaal opleveren.

Komende zomer val ik dus niet op m’n knieën, om me huilend en gillend af te vragen waarom het niet gelukt is, ik kruip niet in een hoekje om bij de pakken neer te zitten en niets anders meer te denken dan ‘Ik had nu LLB moeten zijn! Faaaaaal!’ Boehoe. Snik. Nee. Dan wordt het 2014, nou én. Ik heb ‘t ‘m maar wel mooi even geflikt om in de afrondende fase van de bachelor terecht te komen. En daar mag ik best trots op zijn.