Ken je dat gevoel, dat je echt dringend contact met iemand moet opnemen, maar dat steeds voor je uitschuift, steeds uitstelt, omdat je wéét dat je slecht nieuws gaat krijgen? En zolang dat contact er niet geweest is, is dat slechte nieuws er dus ook niet. Tenminste, niet officieel, het is er wel, maar je weet het nog niet, omdat dat contact er nog niet geweest is.

Een beetje zoals Schrödingers kat, zeg maar. Dat idee is simpel: zet een kat in een stalen doos met een flesje blauwzuur dat kapot kán gaan – maar dat hoeft niet. Zolang je die doos niet opent, is die kat zowel dood als levend. Je weet het namelijk niet. Je weet pas zeker dat die kat dood is – of nog leeft – als je de doos openmaakt. Zo ging ik ook altijd om met de uitslag van tentamens met open vragen. Als de uitslag bekend was, maar ik keek niet, dan kon ik het nog gehaald hebben, ook als ik zeker dacht te weten dat ik het niet gehaald had. Geweldige strategie met maar één nadeel: er komt een moment dat je er niet meer onderuit kunt om die doos open te maken, je cijfer te checken, of toch maar dat mailtje te versturen waar je zo ongenadig tegenop zag.

Ik wist al een paar weken dat het onvermijdelijk was dat ik deze e-mail moest sturen. Stiekem al sinds eind oktober, toen ik een planning wilde maken voor m’n scriptie zodat ik die ruim op tijd nog kon afronden en het mailtje terugvond waarin te lezen was dat mijn inschrijftermijn niet pas eindigde in 2018 ergens, maar op 31 december 2017. En dat als ik die deadline niet zou halen, ik alsnog overgezet zou worden naar de nieuwe master met alle gevolgen van dien. Verlies van studiepunten, alsnog een aantal verplichte vakken doen, die pas eind 2018 weer worden aangeboden, kortom, drama, hysterie, paniek, hyperventilatie, stress, the works.

Het idee om in drie weken tijd mijn masterscriptie te schrijven zag er op papier dan wel prima uit, in de praktijk viel het toch een beetje tegen. Want de tekst die ik na die drie weken op papier had, leek geschreven door een rechtenstudente die nog druk bezig was om haar propedeuse te halen. Wat een slechte tekst was dat. En dus wist ik dat ik contact zou moeten gaan opnemen met de studieadviseur, die mij dus zou gaan vertellen dat ik naar de nieuwe master ging en dat ik zo ongeveer 30 van 48,3 punten die ik gehaald heb opnieuw zou moeten gaan doen. Maar goed, zo lang ik niet gemaild had, hoefde ik ook niet over naar de nieuwe master, right? De scriptie van Schrödinger, zogezegd.

Afgelopen maandag kón ik het echt niet langer uitstellen. Met een diepe zucht tikte ik een mailtje aan de studieadviseur. Ik vertelde wat er zoal is voorgevallen in dit afgelopen jaar en gaf aan dat ik niet wist hoe ik vanaf dit punt verder moest. Na een diepe zucht accepteerde ik dat er niets anders opzat dan haar oordeel af te wachten, en ik drukte op de verzendknop.

Een dag later had ik al antwoord: fijn dat ze iets van me hoorde, want ik was zo ineens van de radar verdwenen. Dat het begrijpelijk is dat ik het afgelopen jaar totaal niet aan de scriptie ben toegekomen en dat ik hoe dan ook gewoon kan afstuderen. Ze gaf het advies om even contact op te nemen met de commissie van de examens, dit verhaal voor te leggen en te vragen om een extra verlenging van acht maanden. Ondertussen contact opnemen met m’n scriptiebegeleider (die ik vrijwel hetzelfde mailtje had gestuurd maandag) om afspraken te maken en dan kwam alles vast goed.

Maar wat als die aanvraag níet toegekend wordt?! Dát is het slechte nieuws waar ik op zat te wachten. Dát was wat ik vreesde. Dát was de nachtmerrie. Puntenverlies. Nieuwe master. Help!
Ik las verder: “In het ergste geval moet je opnieuw inschrijven voor de scriptie van 15 ECTS”. Ik staarde met open mond naar mijn scherm. Dát was het ergste geval?! DAT?! Niks doemscenario’s die werkelijkheid worden, nog jaren ploeteren op studiepuntjes, geen licht aan het eind van de tunnel die ‘law school’ heet?! Alleen opnieuw inschrijven voor de scriptie?!

Ik denk dat ik nog nooit zó opgelucht ben geweest. De stalen doos ging open en de kat blijkt nog gewoon te leven en dat kleine verwondinkje is eigenlijk verwaarloosbaar. Hallelujah!