Ieder jaar in december bekijk ik het afgelopen jaar; wat waren mijn plannen en ideeën, wat kreeg ik voor elkaar, hoe wil ik het komende jaar aanpakken? Met die inzichten en nieuwe (of verbeterde) ideeën en plannen maak ik een globale planning voor het komende jaar, een iets gedetailleerdere planning voor de eerste zes maanden, nog gedetailleerder voor het eerste kwartaal en de eerste maand staat over het algemeen vóór de jaarwisseling al als een huis – met ruimte voor flexibiliteit, uiteraard. Zo kan ik altijd fris en fruitig het nieuwe jaar in slenteren. 

Maar toen kwam 2025. Ik geloof dat ik nog nooit – nog NOOIT – een jaar zó ongestructureerd, ongepland, ongeorganiseerd en chaotisch ingerold ben als dit jaar. Zelfs na bijna twee maanden heb ik nog niet de rust en het overzicht waar ik zo naar snak. En het ding is, ik wist al heel lang dat de eerste drie maanden van dit jaar druk zouden worden en ik deed wat ik kon om alles zo goed mogelijk voor te bereiden en te regelen, maar je kunt nu eenmaal niet álles van te voren voorzien; de mentale impact van een aantal van de gebeurtenissen (al dan niet onverwacht) vanaf half december heb ik ook gewoon onderschat. En natuurlijk kun je in je planningen rekening houden met onverwachte dingen, maar daar zit ook gewoon een limiet aan. 

Het terugkijken op 2024 en het plannen van 2025 zou ik in de kerstvakantie doen. Ook al aan de late kant voor mijn doen, maar ik wist dat ik de laatste week voor de kerstvakantie geen tijd zou hebben en in de weken daarvoor was ik nog volop bezig met de laatste colleges op de universiteit, sint- en kerstvieringen, verjaardagen, the works. Alleen bleek de stroomversnelling die ik verwachtte niet een recht zo die gaat kanaal te zijn, maar een woeste open zee die me alle kanten opslingerde. Mijn kerstvakantie was non-existent, de heel globale planning die ik voor de eerste drie maanden had veranderde niet met de dag, maar met het uur en er kwam nog zo’n heftige onverwachte gebeurtenis bij, dat ik overliep. Niet alleen mijn hoofd, maar ook mijn hart en mijn ogen. 

Vaag allemaal, ik weet het. Maar dit zijn niet mijn verhalen om te vertellen, alhoewel ze een grote impact op me hebben. Emotioneel, praktisch, op m’n studie en zeker ook op m’n werk. Ik heb bijvoorbeeld lang niet genoeg kunnen werken de afgelopen weken, wat financiële gevolgen heeft, wat tot meer zorgen leidt. Voor focusuren had ik geen tijd; er was letterlijk geen plek voor in mijn agenda en de tijd die ik wel had, nou ja, mijn focus rende wat achter de feiten aan, zal ik maar zeggen. Geen rust en geen ruimte om te schrijven, om te sporten, om te studeren, om me bezig te houden met de dingen die ik graag doe. Alles kostte meer tijd dan normaal, wat frustreert, want de lijst met dingen die ik moest doen werd alleen maar langer. En langer. En langer.

Wat ook niet geholpen heeft, is dat dit zich allemaal afspeelde in wat ik sowieso altijd al de drie ellendigst maanden van het jaar vind. Dag 7568 van 2025, en het was nog steeds januari. November, december en januari – the terrible three. En januari duurde zo ontzettend lang dit jaar. Maar sinds februari begonnen is, voel ik me iets lichter. Februari nam meer zonlicht mee en dat helpt ook al zo veel. De voorjaarsvakantie staat voor de deur en ook al heb ik dan zelf geen vakantie, dat ik de wekker een hele week niet hoef te zetten is al genoeg. Het tweede semester op de universiteit is begonnen en de vakken die ik dit semester volg zijn vakken die me interesseren, die een vonkje aansteken, die me ontzettend inspireren ook. De drang om te schrijven wordt weer sterker, net als de energie om in m’n werk zelf en alles eromheen te steken. Deze blogpost is bepaald niet m’n beste tekst ooit, maar ik heb in ieder geval weer iets geschreven. Eindelijk.