Eerlijk is eerlijk, BodyBalance en ik was geen ‘match made in heaven’. Er was ook geen sprake van liefde op het eerste gezicht. Ik durf zelfs te betwijfelen of ‘liefde’ überhaupt met deze groepsles in één zin genoemd mocht worden. De eerste keer dat ik deze les meedeed, was op zijn minst heel bijzonder te noemen.

Het was in de zomer van 2016 en ik had net besloten dat dat hardlopen allemaal best leuk was, maar dat ik het daarmee alleen niet ging redden. Ik moest de sportschool in om een beetje sterker te worden, zodat dat hardlopen makkelijker zou gaan. Hardlopen was op dat moment mijn main focus en omdat ik met die trainingen al voldoende cardio deed, was de eerste fitnessgoeroe met wie ik te maken kreeg – Joyce – met me eens dat we de sportschool voornamelijk zouden gebruiken voor het sterker worden.
Daarom had ze heel bewust Zumba niet op mijn programma gezet, maar gelukkig was ik zo eigenwijs dat er zelf aan toe te voegen, want we weten allemaal hoe dat is afgelopen: zonder Zumba zou ik nu dit stukje helemaal niet zitten te schrijven.

BodyBalance vond Joyce wél een goed idee voor mij. Het was een les die zij zelf gaf, dus ik vermoedde dat dat de reden was dat ze mij wel in deze les zag. Want de omschrijving ‘een combinatie tussen tai chi, yoga en pilates’ matchte nou niet direct met de omschrijving (lomp, stijf, hark) van mijn lijf. Maar ik had nu eenmaal met mezelf afgesproken alles een kans te geven en alles te proberen, dus niet veel later zat ik in mijn allereerste les BodyBalance. Ik had werkelijk geen idee wat ik moest verwachten en merkte al snel dat ik mijn lijf in één opzicht heel goed kende: ik was inderdaad zo flexibel als een lijk.

Na me door een reeks oefeningen geworsteld te hebben, kwam er eindelijk een oefening die ik wél kon. We moesten op onze rug op de grond gaan liggen. Appeltje, eitje. Wist ik veel dat het meest bizarre deel nog moest beginnen… Het licht ging uit, er ging een zweverig muziekje aan en Joyce hield een nog zweveriger praatje. Net toen ik me begon af te vragen hoe ik in vredesnaam in die situatie terecht was gekomen – in het donker liggend op de vloer van een sportschool – voelde ik iets kriebelen op m’n wang. Was dat nou serieus een traan?! Yep. De laatste tien minuten van mijn eerste les BodyBalance lag ik te grienen. What. The. Hell!

Je snapt, BodyBalance was niets voor mij. De weken, maanden na die eerste ervaring had ik – zó toevallig! – steeds andere verplichtingen op het moment dat die lessen werden gegeven. Maar in februari 2017 belandde ik bij fitnessgoeroe Shuli, die me ook meedeelde dat als ik mijn fitnessdoelen wilde bereiken (die op dat moment wat verschoven waren van hardlopen naar beter worden in m’n werk), ik toch echt aan de BodyBalance moest. Ja ja, een les die zij zelf gaf. Sure. Maar goed, het was alweer een poosje geleden dat ik die allereerste les had gedaan, dus vooruit, ik gaf het nog een kans en beloofde dat ik een dag later na Zumba zou blijven voor haar les. Nog diezelfde middag stuiterde ik van m’n fiets, was bont en blauw, maar ik lag de volgende dag toch maar mooi op dat matje te ontdekken dat a). een lijk nog steeds flexibeler was dan ik en b). het grienen er blijkbaar bij hoorde. De twee weken daarna bleef ik ook na Zumba voor BodyBalance, maar gaf het toen weer op. Andere verplichting. Juist.

Een paar maanden daar weer na waagde ik me vrijwillig onder lichte dwang aan Pilates. Ook al zo’n succesnummer, alhoewel ik wel merkte dat die lessen goed waren voor dat inflexibele lijf van mij. Maar net toen ik er plezier in begon te krijgen, werden die lessen geschrapt. Ik nam me voor om Pilates bij andere instructeurs te gaan proberen, maar ik vond Pilates blijkbaar toch nog niet leuk genoeg om alleen daarvoor naar de sportschool te gaan. Na Zumba, als ik er toch al was, dat was één ding, maar voor alleen Pilates, nou nee. En ‘mijn’ vestiging had dus ook geen Pilates op het rooster, dus dan moest ik naar vestigingen die verder waren en nou ja, nee.
De les die er nog het meest bij in de buurt kwam, was BodyBalance. Dus ik nam me voor om daar weer actief aan te gaan deelnemen. Dat lukte welgeteld één keer, daarna kreeg ik eigen lessen op de tijdstippen waarop BodyBalance werd aangeboden. Boehoe, snik. Maar niet heus.

Noem het een ironische speling van het lot, maar doordat er op dit moment allerlei stukjes van mijn leven in elkaar lijken te klikken, ga ik dus vanaf nu heel intensief aan de slag met BodyBalance. Hoe het precies zo ver gekomen is weet ik zelf eigenlijk ook niet, maar volgende week zaterdag en de zaterdag erna ben ik dus naar een training van Les Mills. Inderdaad: om daarna zelf BodyBalance te gaan geven. Ik. Ik zweer je, had me dit twee jaar geleden na mijn eerste ervaring met deze les verteld en ik had kramp in m’n toen nog bijzonder slappe buikspieren gekregen van het lachen. Doe normaal!

Ikvond het op zich eigenlijk best een strak idee. Meer lessen kunnen geven die wat minder intensief zijn dan Zumba en STRONG by Zumba… Best plan! Maar toen kreeg ik dus het materiaal voor de training. Uh oh. En toen las ik dat ik zelf volgende week al fijn één van die nummers moet presenteren. Uh oh in het kwadraat. Ja en toen bekeek ik het nummer dat ik moet presenteren (en het nummer dat ik moet schaduwen). Oh shit. I’m so screwed.

Mocht je me dus komende week ergens tegenkomen en denken “groeit er nu serieus een voet uit haar hoofd?” dan is er niets aan de hand hoor, dan ben ik aan het oefenen. Na m’n verjaardag ga ik dan wel weer naar een orthopeed die me hopelijk weer uit de knoop kan halen.