Heel eerlijk? Deze post schrijf ik met het schaamrood op mijn kaken. Ik heb in dit hele jaar slechts twee posts geschreven hier, waarvan de laatste in maart. MAART! Dit kan niet anders dan het allerdiepste dieptepunt van mijn tijd als blogger zijn. En dat in 2022…

Op 4 december van dit jaar was het namelijk op de kop af twintig jaar geleden dat ik mijn allereerste blogpost schreef. Nee, dat is geen rekenfout. Twintig jaar geleden ontdekte ik het fenomeen ‘weblog’, was meteen geïnteresseerd en op 4 december 2002 plaatste ik mijn eerste post. Over Clouseau, want een paar dagen later zou ik voor het eerst in vijf jaar weer naar een concert van mijn Belgische helden gaan. “Eens zien hoe lang ik dat bloggen volhou,” schreef ik nog. Nou, ik kan wel stellen dat dat lang is, alhoewel het jaar van ons porseleinen huwelijk bijna een einde had gemaakt aan deze carrière. En dat zou toch zonde zijn! Want even, nu ik dit al bijna de helft van mijn leven doe, wil ik minstens zilver halen ook.

Maar ja, goed, 2022 was nou ook niet bepaald een jaar om over te schrijven eigenlijk. Want ik begon met corona, waardoor mijn kinderen en ik in quarantaine moesten. Daarna moesten zij getest worden, bleek de oudste ook corona te hebben, waardoor de jongste nog langer in quarantaine moest blijven en zo duurde onze aanvaring met dit virus bijna twee maanden.

Inmiddels was toen ook het tweede semester op de universiteit van start gegaan en het collegerooster voor dat semester leek ernstig op een gatenkaas. Daardoor voelde het niet alleen alsof ik het heel druk had, ik had het dat ook echt.

Tot ik in mei een oorontsteking kreeg die – van de ene op de andere seconde leek het wel – ontplofte en me een oorpijn from hell bezorgde. Ik hing dagen, weken huilend aan de telefoon met (huis)artsen, zat iedere dag bij de huisarts, bij de spoedpost, bij de apotheek en het voelde alsof het nooit meer over zou gaan. Ik ben er dan ook tot begin juli zoet mee geweest.

Had ik een beetje rust toen die oorontsteking over was? Natuurlijk niet. Eind juni werden er op balkon en galerij stellages opgebouwd voor een renovatieproject van het flatgebouw waarin ik woon. Dat betekende de hele zomervakantie alsnog om 7 uur wakker worden van allerlei boor-, schaaf- en klopgeluiden, iedere morgen als ik het gordijn van mijn slaapkamer opendeed aangestaard worden door minstens drie mannen, altijd mannen voor het raam van mijn kantoor/studeerkamer, om de haverklap de vraag of er een raam of deur opengezet kon worden zodat er iets vervangen of geschilderd kon worden, én het betekende de hele zomer niet op mijn balkon kunnen zitten om een beetje te ontspannen in de zon.

Eind september verdwenen de stellages eindelijk weer, maar de zon verdween ook en de zomervakantie was ook alweer achter de rug. Het nieuwe semester op de uni had zich alweer aangediend, maar dit keer gelukkig met een handiger rooster dan in het voorjaar. Alhoewel ik wel elke dinsdag van 9 uur ’s morgens tot 7 uur ’s avonds colleges had. Dat hakte er best in.

In oktober werd ik aangereden door een auto toen ik op de fiets over een rotonde reed. Ik heb onwaarschijnlijk veel geluk gehad, maar echt! Maar ik was er wel weer even zoet mee. En toen ik daar een beetje van was bijgekomen, werd ik geveld door een bijholteontsteking en was ik wéér twee weken onder de pannen.

Ja, en december is natuurlijk sowieso altijd al een drukke maand. Sinterklaas, schooljaar afsluiten, kerst, rapportgesprekken, tentamens, jaar afsluiten en doelen en planningen voor het nieuwe jaar maken. Veeg. Me. Op.

2022 was me dus het jaartje wel. Ik hoop dat zijn opvolger een paar leuke dingen voor me in petto heeft, maar ik ga in ieder geval 1x naar Zwitserland, dus ik heb er alle vertrouwen in. Op al mijn planningen staat overigens dat ik hier ook weer vaker kom buurten en daar hou ik me aan. Beloofd! In 2023 moet ik hier toch minstens vijf posts kunnen plaatsen…