Wie mijn laatste vlog heeft gezien, die moet denken dat ik een bank heb overvallen. Of dat ik een geldboom heb ontdekt. Of de loterij heb gewonnen. Het antwoord is: alledrie niet. Op zich best jammer, want zo’n geldboom zie ik wel zitten. Hoe kon ik me dan in één week een vaatwasser, een Apple Watch en een MacBook veroorloven? De korte versie is simpel: ik heb ervoor gewerkt.

Dit is de lange versie: Volg je me al langer, dan weet je dat ik in april 2016 dacht dat er – na jaren van solliciteren en bergen afwijzingen – iemand was die wél geloofde in mijn kennis en vaardigheden. Hij vroeg me zelfs helemaal uit zichzelf of ik voor hem wilde komen werken.
Ik had wilde plannen met mijn salaris: eerst zou ik een nieuwe vaatwasser kopen, want die van ons was al jaren stuk en ik zou met mijn oudste kind naar de Japanner gaan. Een maand later zou ik gaan voor een Apple Watch – want hallo!! Gaaaaaf!!! – en een nieuwe MacBook, want mijn MacBook Pro uit 2010 was na jaren intensief gebruik toch wel heftig aan vervanging toe. En nu kon ik me dat veroorloven. My time had come! Yay me!

Helaas bleek na mijn proeftijd dat deze werkgever zelf helemaal geen jurist was en de boel fleste. Toen hij er achter kwam dat ik dat had ontdekt, probeerde hij me te ontslaan en daarmee weg te komen door te ‘bevestigen’ dat mijn contract al in de proeftijd beëindigd was. We kwamen dus bij de rechter terecht. Of nou ja, ik, want hij liet verstek gaan. Daarnaast kon ik redelijk simpel bewijzen dat ik na afloop van de proeftijd nog had gewerkt daar, dus de rechter was het met me eens: mijn overeenkomst liep gewoon door tot de in het contract genoemde einddatum: 4 november 2016. Ik had gewoon recht op mijn salaris, vakantiegeld en vakantiedagen.

Inmiddels maanden verder wist ik zeker wat ik al die tijd stiekem eigenlijk al wist: hij ging niet betalen. Een deurwaarder beslag laten leggen leverde ook niets op, want het bedrijf had niets. Ja, nog een hele berg andere schuldeisers. In juli 2017 hoorde ik dan ook dat hij failliet was. Ik keek er niet van op, verwachtte verder ook helemaal niets, maar meldde me voor de zekerheid toch maar bij de curator. Die liet weten dat de kans dat ik iets van mijn vordering zou zien nihil was. De belastingdienst had een fikse vordering en de belastingdienst gaat altijd voor. (Ok, er zijn uitzonderingen op die regel, maar in dit geval ging dit wel op.)

Als je werkgever je niet (meer) betaalt, dan heb je in bepaalde gevallen recht op een uitkering wegens betalingsonmacht van het UWV. Het jaar voorafgaand aan het faillissement is van belang en binnen dat jaar had ik een geldige arbeidsovereenkomst. Het zou dus kunnen dat het UWV een deel van mijn vordering zou uitkeren. Niet geschoten is altijd mis, dus ik meldde me ook bij het UWV. Ik verwachtte er verder niets van, ik zou vast wel weer ergens tussen de regels door vallen, want zeg nou zelf, dat hele verhaal was toch ook gewoon te absurd voor woorden?

Een paar weken geleden mocht ik langskomen bij het UWV. Ze hadden me niet bij voorbaat al de deur gewezen, dus dat stemde hoopvol. Gewapend met contract, loonstrook, uitspraak van de rechter, allerlei andere documenten die van belang zouden kunnen zijn én m’n vader ging ik het gesprek aan. Ook tijdens het gesprek kreeg ik niet de indruk dat ik daar hun tijd zat te verdoen, maar ergens van uitgaan deed ik toch maar niet. Veel te vaak teleurgesteld, dus dan word je wat terughoudender. Binnen vier weken zou ik uitsluitsel krijgen. Ik wachtte rustig af, ik zou het wel merken.

Een week later kreeg ik bericht van het UWV. Ze zouden drie maanden salaris, zeven maanden vakantiegeld en al mijn vakantiedagen vergoeden. Ik zat met open mond naar mijn scherm te staren. Waaaaat? Zat het me eindelijk een keer mee??? No way! Er zou vást een correctie volgen. Ik zou het pas geloven als het geld ook echt op m’n rekening stond.

Dat moment was vorige week dinsdag. Ik had er nog steeds een hard hoofd in, maar checkte mijn saldo en viel van m’n stoel. Dat. Was. Heel. Veel. Geld. Woa! Mijn eerste reactie? “Nu kan ik eindelijk mijn belofte aan m’n oudste inlossen en hem meenemen naar de Japanner!” Dat die nieuwe vaatwasser er zou komen, daar was ook geen moment twijfel over. En die MacBook en Apple Watch, prijzig spul, maar toch. Na al het gedoe om (een gedeelte van) m’n vordering te krijgen, de teleurstelling dat ik uiteindelijk dus helemaal geen juridische baan had én de bak ellende die ik op andere vlakken over me heen heb gekregen na de zomer van 2016… Had ik het niet gewoon verdiend om mezelf een beetje te verwennen?

En zo kwam ik afgelopen zaterdag dus in de Apple Store in Den Haag terecht. Om schandalig veel geld aan mezelf uit te geven. De rest van het geld staat inmiddels op een spaarrekening en het is een fijne gedachte dat we nu een flinke buffer hebben. Geen geldboom, geen loterij en geen bank overvallen, maar een verbandje voor m’n zelfvertrouwen. Want dat is in 2016 best wel gewond geraakt.