Oh ja, m’n blog

“Op al mijn planningen staat overigens dat ik hier ook weer vaker kom buurten en daar hou ik me aan. Beloofd! In 2023 moet ik hier toch minstens vijf posts kunnen plaatsen…” Dit waren de laatste zinnen die ik hier in 2022 schreef. Ik nam mezelf een beetje op de hak, omdat ik in 2022 zo weinig had geschreven, maar uiteindelijk bleken vijf posts veel te veel. Want ik schreef er één dit jaar. Eentje.

Had ik geen zin om te schrijven? Oh, jawel, ik heb namelijk áltijd zin om te schrijven. Had ik niets om over te schrijven dan? Nee, ook dat viel nogal mee. Staan er geen ideeën en drafts klaar voor posts hier? Ook dat is het probleem niet. Ik kan in alle eerlijkheid geen enkele goede reden bedenken waarom er hier in 2023 maar één nieuwe post verschenen is.

Terwijl ik twee keer naar Zwitserland ben geweest; een keer in januari voor een weekend en in de zomer gewoon een hele fijne, dikke week. In die week zag ik eindelijk de Luzernse leeuw voor het eerst in levenden lijve (al was ie niet op z’n paasbest, vanwege onderhoud dat net op dat moment plaatsvond natuurlijk) en ik bracht twee dagen door met mijn Zwitserse tutor/vriend. Een kaasmakerij, museum van volkenkunde (Appenzeller kaasboeren) en een rondleiding door Appenzell. In Weggis struikelde ik onverwacht over het familiegraf van mijn familie, nadat ik tijdens de boottocht van Luzern naar Weggis genadeloos was verbrand – zonder het zelf in de gaten te hebben. Tien heerlijke dagen waren het, alhoewel de reis terug naar Nederland nog spannend was, omdat ik had gezien hoe bij het inchecken van mijn koffer in Zürich de onderkant eraf was gevallen. Tot ik ‘m weer oppikte van de bagageband op Schiphol was ik echt bang dat ik de inhoud van mijn koffer los over de band zou zien komen. De opluchting, onbeschrijflijk!
Heel onverwacht zag ik die Zwitser in november weer, maar nu in Amsterdam. Wat op zich best bizar was. Hij was daar voor een trainingsweekend en we hebben natuurlijk ooit afgesproken dat we niet in elkaars land kunnen zijn zonder elkaar te zien, dus bracht ik een zaterdagmiddag en -avond door met een groep Zwitsers. Topdag, kan er niets anders van maken.

Ik ben dit jaar ook eindelijk naar Corpus geweest, wat serieus al echt járen op mijn lijst stond. Mijn mams nam me mee naar The Analogues en ik kwam ook in het theater terecht voor een voorstelling die mijn jongste telg had met school. Samen met mijn oudste puber ging ik naar het theater voor de voorstelling van Lieven Scheire over kunstmatige intelligentie en we hebben echt een topavond gehad met z’n tweetjes. En eh, ja, ik was ook bij de voorstelling van Peppa Pig… Met m’n nichtje, zusje en mams. Niet met m’n pubers.

Na jaren geen kaasfondue te hebben gegeten, deed ik dat dit jaar drie keer – nog steeds te weinig – om onder andere te ontdekken dat mijn caquelon aan vervanging toe is. Toen mijn kinderen met kerst een video zagen uit het jaar 2002 waarin diezelfde caquelon gebruikt werd, waren ze stomverbaasd dat dat ding niet gewoon van ellende uit elkaar valt. Wat zal ik zeggen? Zwitserse kwaliteit?

Met mijn fantastische pubers ging ik naar de film; Super Mario Bros en Oppenheimer. We gingen naar Madurodam, uit eten bij Yuniku en eindelijk, voor het eerst sinds oktober 2019, weer een dagje naar de Efteling. Wat hadden we dat gemist met z’n drietjes!
Mijn oudste telg ging met school naar Cambridge en naar Berlijn, de jongste ging met school een week zeilen op de waddenzee. Ik maakte samen met mijn moeder en zusje Gent een paar dagen onveilig en eind augustus zaten mijn pubers, mijn zusje, mijn nichtje en ik een weekendje in een stacaravan.

Mijn Spaanse tutor stuurde me een Argentijns verjaardagscadeau, waarvoor ik de hele stad door moest fietsen en daarna een week op tafel moest laten staan omdat ik het pas op mijn verjaardag mocht uitpakken.
Een maandje later plakte de dermatoloog een paar flinke pleisters op mijn rug om te testen of ik allergisch ben voor bepaalde stoffen. Dat ik allergisch was voor nikkel wist ik al, maar dat ik ook allergisch ben voor goud, dat was onverwacht. Dat ik de meeste last had van een allergie voor de pleister zelf was voor mij geen verrassing, maar wel voor de dermatoloog.

Ik ging weer meer sporten door het briljante idee om een personal trainer in te schakelen. Het was echt lang geleden dat er wekelijks een paar dagen waren waarop ik niet kon lopen van de spierpijn, maar het was weer top! Het idee was dat hij me drie maanden zou helpen weer in het sportritme te komen. Of dat uiteindelijk ook echt precies zo gelukt is, laat ik maar heel even in het midden.

Ondanks mijn twijfels over de studie ging ik er stug mee door en kwam daardoor onder andere bij het Babylab terecht. Na de zomer begon ik aan mijn derde jaar Franse taal en cultuur – en daarmee aan de scriptie (wat me ook niet makkelijk wordt gemaakt doordat ik m’n tweede keus-onderwerp doe en niet m’n eerste keus en vanwege een klein crushje [understatement van de eeuw] op m’n begeleider) – en omdat die Duitse vakken het studiejaar ervoor zo goed bevielen, besloot ik Duitse taal en cultuur te gaan afmaken. Was dat een beetje té ambitieus? Ja. Ga ik er desondanks gewoon mee door? Ook ja. Al denk ik wel dat ik het een beetje rustiger aan ga doen komend semester. Zei ze overigens nadat ze net een bootcamp Frans (van 9 uur ’s morgens tot 11 uur ’s avonds) achter de rug heeft en een mini-bootcamp Spaans (van 12 tot 21:30 uur) gepland heeft voor januari.

Als ondernemer begon ik wat meer te bloggen (maar ook daar niet genoeg, ik weet het, echt) en ik introduceerde de maandelijkse Live Studie Q&A, waar iedereen met vragen, twijfels en struggles over studeren in de breedste zin van het woord gratis kan aanschuiven. Ik begeleid scripties, geef bijles, help wanneer er studiepaniek is, geef Nederlandse les aan buitenlanders en ik heb voor 2024 nog een stapel plannen klaarliggen.

Zie je, er was dus meer dan genoeg om over te schrijven en ik had makkelijk tientallen posts kunnen plaatsen hier. Wat ik in 2024 dus ook gewoon écht ga doen. Maar misschien moet je me voor de zekerheid toch maar even volgen op Instagram, waar deze dingen voorbij komen as they happen. Je kunt je natuurlijk ook inschrijven voor m’n maandelijkse positiviteitsmail onderaan de pagina. Dan weet je echt zeker dat je niets mist – ook als ik me wéér niet aan m’n schrijfvoornemen hou komend jaar.