Het was april, nog een paar weken colleges te gaan en ik dacht dat mijn agenda daarna ook wat rustiger zou worden. Dat was goed nieuws, want dan had ik eindelijk de ruimte om wat meer aan sport te gaan doen. Ik plande wat momenten in, breidde het aantal momenten langzaamaan uit, tot ik vanaf september een planning had waar ik heel blij van werd: eindelijk weer minstens vijf uur per week sporten. Het plan was top, de opbouw fantastisch… Maar de uitvoering ruk. Het werd namelijk helemaal niet rustiger. 

Tot ik dit plan maakte, sportte ik op de momenten die ik over had. Maar met twee puberzonen, een fulltime studie en twee bedrijven bleef er – je verwacht niet niet – eigenlijk nooit tijd over om te sporten. Op de momenten die ik wel had, weigerde mijn lijf alle bewegingen behalve die die nodig waren om m’n bed in te duiken. Het idee om sport gewoon letterlijk in mijn agenda in te plannen als afspraken was op zich goed. Ze stonden er dan al en wanneer ik een andere afspraak moest maken, zág ik op welke momenten ik wilde sporten en ik probeerde daaromheen te plannen. En als het echt niet anders kon dan een andere afspraak plannen op een moment dat ik voor sport had gereserveerd, probeerde ik dat sportmoment direct te verschuiven in plaats van te verwijderen. Sleutelwoord: probeerde. Want ik moest té veel, had té veel afspraken en er sneuvelden té veel van die sportmomenten. Niet goed. 

Het kan ook zonder zin

Hoe meer je sport, hoe meer zin je ook krijgt om te sporten, dat weet ik. Ik weet ook dat je niet per se zin hoeft te hebben om te beginnen met sporten; na een minuut of vijf komt die zin vanzelf. Of de tegenzin verdwijnt, misschien is dat net een betere verwoording. Het helpt ook om de beslissing te gaan sporten ’s morgens weg te halen; sportkleren de avond ervoor al klaarleggen, zodat je die bijna automatisch aantrekt als je wakker wordt. Dat trucje werkte ook niet meer. Ik moest te veel doen, had te veel taken met deadlines die te dichtbij waren en ik verviel ondanks mijn enthousiaste planning in een oud patroon: sporten wanneer ik een moment over had. Mijn plan moest op de schop. 

Alvast een beetje vooruitkijkend naar het komende (academische) jaar, zag ik mogelijkheden. In plaats van achttien uur colleges met verplichte aanwezigheid, zijn het er nog maar zes. In de “tussenuren” kan ik alle colleges voorbereiden en als ik tijd over heb, kan ik werken. Hartjes voor online ondernemen! Dus ik schoof een week of twee geleden wat in mijn sportplanning en zat er tevreden naar te kijken. Dit zou helemaal goedkomen! Misschien zou het zelfs ook nog wel lukken het hardlopen weer een beetje rustig te gaan oppakken. 

Maar toch was ik nog niet helemaal tevreden. September. Dat was nog bijna twee maanden. Er zat een hele zomervakantie tussen. Wat nou als ik die zomervakantie zou gebruiken om mezelf een soort kickstart te geven vóór het begin van het nieuwe studiejaar? Dat, als het september was, die zin om te sporten zó sterk was dat hij niet meer te negeren zou zijn? Dat ik in een momentum zou blijven…

En toen werd het vrijdag 12 juli, had ik weer eens een geniaal idee (ik denk het geniaalste sinds het besluit Frans te gaan studeren) en ik maakte een plan voor mijn “Summer of Sports”. Ik zou me toch eens even een partijtje gaan sporten deze zomer! Niet normaal! En voordat ik het wist had ik mijn project FitBack on Track uitgewerkt. 

Project FitBack on Track

Ik ben wat slordig geworden met het leren van de releases van de groepslessen waar ik een licentie voor heb, dus ik ga de laatste releases leren. Ik heb ook een trainingsschema voor mezelf opgesteld om het hardlopen weer te gaan oppakken (komt dat diploma hardlooptrainer ook weer van pas) dat tien weken duurt. Tot oktober dus, met het achterliggende idee dat ik gewoon doorga met hardlopen als in september de scholen van mijn kinderen en de universiteit weer beginnen. Momentum is key. Dat hardloopschema heb ik verwerkt in een ambiteus maar haalbaar sportschema voor mezelf de komende weken en ik heb er (nu nog) alle vertrouwen in. Maar hoe hou ik mezelf een beetje accountable voor de uitvoering van dit plan? 

Als productiviteitscoach predik ik met enige regelmaat SMART doelen stellen en ik vond dat dit plan aan bijna alle eisen voldeed. Acceptabel: het doel moet haalbaar en motiverend zijn. Well duh, dat was het hele idee van dit plan hè. Mezelf motiveren weer minstens vijf uur per week te sporten naast gezin, bedrijven en studie. Realistisch en bereikbaar, ook check. Ik heb in de zomer de ruimte om hiermee aan de slag te gaan en vijf uur moet te doen zijn vanaf september. Tijdsgebonden: er moet een duidelijke deadline zijn. Ja, die had ik ook wel: 1 september. Met het ART-gedeelte zat het dus wel goed. Ik bleef alleen steken op specifiek (een duidelijk doel) en meetbaar (criteria om de voortgang te meten). 

Gelukkig had ik die 12e juli ’s avonds om half 9 dé oplossing. ‘Momentum creeëren’ was te vaag en te vaag motiveert niet, dus eigenlijk zonder er (lang genoeg?) over na te denken, maakte ik het SMART-doel wereldkundig via Instagram:

Wat telt als workout:

• Een van m’n groepslessen vanaf 30 minuten
• Een hardlooptraining uit het schema dat ik heb opgesteld
• Tijdens mijn vijfdaagse tripje naar Londen een wandeling van minstens 5 kilometer

Wat telt niet:

• Het leren van nieuwe releases en choreo’s
• Fietsen naar eventuele afspraken die ik heb

Nu vind ik het nog een fantastisch idee. Ik vrees dat ik er komende woensdag al anders over denk. Dus ik heb stokken achter de deur nodig – en veel! Dus wil je me supporten (of gewoon leedvermakelijk op de hoogte blijven) drop hieronder dan even je naam en je e-mailadres. Het idee is dat ik iedere week een update stuur om ‘on track’ te blijven. 

Als je geen updates meer krijgt en de spinnenwebben op m’n Instagram verschijnen, dan bleek het motto waarmee ik jarenlang sport heb ontweken toch te kloppen:

Ieder mens krijgt bij zijn geboorte een bepaald aantal hartslagen. Zijn die op, dan is het einde oefening. En iedereen weet wat er gebeurt met een hartslag tijdens sporten…