Superfijn natuurlijk, dat hardlopen. Maar vooralsnog was het goed weer op de dagen die Runtastic voor me heeft bedacht als trainingsdagen én was het licht op de momenten dat ik ‘s morgens op onmenselijke tijdstippen de deur uit moest omdat er anders door m’n drukke planning niets van dat lopen terecht zou komen. De tijdstippen waarop ik toen rende, zijn inmiddels weer gewoon hartstikke donker. En als het dan ook nog koud is… En regent… Of nog erger… Ik moest een plan B.

Zo kwam het dus dat ik op 18 juli een sportschool binnenwandelde. En dan niet een ‘Fit voor gratis’-concept, maar eentje met begeleiding.  Want ik en apparaten… Heel veilig is dat niet. En laten we wel wezen, ik kan me nog een akkefietje herinneren bij Fit 4 Free met een buikspierapparaat waar ik nog steeds nachtmerries van heb. Nee, als ik dan nu zo gemotiveerd was om hard te lopen en te sporten en de boel eens écht serieus aan (of door) te pakken, dan moest het ook wel écht. Ik kwam terecht bij SportCity.

In het begin viel het allemaal nog wel mee. Ik kreeg een rondleiding, een uitleg, een goed gesprek. En er kwam van alles aan bod. Mijn haat/liefde-verhouding met sporten, mijn afkeer van apparaten, wankele gewrichten, doelen en vooral mijn opmerking dat ik ieder jaar op 1 januari in mijn agenda schrijf dat ik het komende jaar toch echt eens moet gaan afvallen. De sportschoolmeneer schoot in de lach en verzekerde me dat ik dat komend jaar niet meer hoef op te schrijven. Vond ik een bijzonder gedurfde belofte, dat zei ik ook, waarop hij antwoordde: “Wij verkopen geen abonnementen, wij verkopen resultaat.” Juist.

Na een half uurtje was er een fitnessgoeroe vrij. Ook met haar besprak ik doelen, wensen en vooral mijn plan om de hardlooptrainingen van Runtastic te blijven volgen en de sportschool daar vooralsnog een beetje omheen te plannen. We besloten dat ik met hardlopen genoeg cardio deed en dat ik in de sportschool vooral zou werken aan ‘strakker’. Ja. Nou. Met apparaten dus. Precies. Ik moest nog even een krachtmeting doen, dus ik ging op een stoel zitten met een plaat voor m’n kop. Of ik m’n voeten maar even tegen die plaat wilde zetten. Na wat moeizaam gewurm had ik m’n voeten tegen die plaat, zaten m’n knieën naast m’n oren en had ik een Fit 4 Free-deja vu.

Daarna werd ik het buikspierkwartier (dat heel optimistisch ‘buikspierplezier’ heet) ingetrokken en omdat ik had verteld dat mijn sportdoel voor dit jaar een Rijnsburgrun (van thuis naar m’n ouders rennen; 8 km) is en een burpee kunnen doen (eentje, ja), mocht ik gelijk burpees gaan oefenen ook. Lomper dan wat ik daar presteerde is onmogelijk. Een dag later zou ik terugkomen voor de fittest en dan zou de fitnessgoeroe een trainingsplan met me opstellen.

De volgende dag was een dinsdag, een hardloopdag volgens mijn schema én ik moest naar de tandarts. Dus ik stond absurd vroeg op, rende 4 kilometer, ging naar de tandarts en vanaf daar door naar SportCity. De fietstest was een relatief eitje en daarna gingen we het circuit door met de apparaten die van mij een Arnold Schwarzenegger-lookalike gaan maken. Voor de eerste oefening moest ik weer in die stoel met m’n knieën bij m’n oren. De volgende oefeningen waren goed te doen en vervolgens zat ik op een stoel die nog het meest weg had van een baarkruk bij de gynaecoloog. Deja-vu’s en flashbacks vlogen me om de oren.
De tweede helft van het circuit is bovenlijf. Ik zal niet liegen, het was duidelijk te merken dat dat hardlopen best wat voor m’n beenspieren heeft gedaan. Die oefeningen waren namelijk nog best goed te doen. M’n armen, dat zijn dan meer slappe spaghettisliertjes. Niks Arnolda Schwarzenegger. Meer Shaggy. Van Scooby-Doo. Nadat ook de gewichten voor de armoefeningen vaststonden, werd ik weer meegesleurd voor het buispierplezier en daarna was ik dood. Niet letterlijk. Ik kon nauwelijks nog de trap aflopen naar de kleedkamers en de trap van de kleedkamers naar de uitgang was ook niet fijn. Op aanraden van de fitnessgoeroe bestelde ik een eiwitshake (bijzonder drinkbaar als je ‘t mij vraagt!) en daarna ging ik naar huis. Gevloerd.

Omdat oude liefde echt niet roest, deed ik een paar dagen later een lesje Zumba mee. Erg vroeg op de zaterdagmorgen, maar ik had er toen wel al mooi een rondje van 4 kilometer op zitten. De Zumbameneer was niet heel naar om naar te kijken en dat was ook wel merkbaar aan het publiek in de zaal. Een paar van de dames deden wel héél erg hun best, zeg maar.
Zumba stond niet echt op het lijstje met aanraders dat de fitnessgoeroe voor me had opgesteld (want cardio), dus weer een paar dagen later deed ik mee met een uur BodyBalance. Dat stond wel op de lijst. Bijzonder nieuwsgierig, want ik had geen idee wat ik kon verwachten. Een uur later had ik mezelf in de meest vreemde bochten gewrongen, in de knoop gelegd en tien minuten in het donker op de grond liggen grienen. Het was een bijzondere ervaring. Héél bijzonder.

Zonder begeleiding in de buurt blijft dat circuit wel een uitdaging moet ik zeggen. Zeker als er lange mensen voor mij zijn geweest en ik alle stoelen moet verstellen. En zeker de beenoefeningen gaan wel heel erg makkelijk. Ik vraag me af of dat de vooruitgang is, of dat ik gewoon iets helemaal niet goed doe. Ik zal het wel horen, tijdens m’n eerste evaluatie.

Die eerste evaluatie is na vier weken. Ik heb begrepen dat de fitnessgoeroe dan dezelfde tests doet als tijdens de intake en dat er dan (duidelijk?) verschil te zien moet zijn. Vooruitgang merk ik dus wel (denk ik, het kan ook aan mijn antipathie voor apparaten liggen). De oefeningen worden makkelijker en dat rennen gaat ook een stuk beter dan een maand geleden. Ik ben heel benieuwd of er uit die evaluatie volgende week een bevestiging van dit gevoel rolt. Want die burpee… Die schuif ik toch maar door naar 2017 denk ik.

Benieuwd hoe ik er ruim een half jaar later aan toe was? Lees dan Sportcity follow up!