Net als voor de zomer van 2023 had ik voor de ‘Summer of ’24’ Een Plan. Met hoofdletters, jawel. Ik bedoel, twee maanden lang geen colleges, geen tentamens, geen deadlines… Niet vroeg op, want zomervakantie voor de jongens. Weinig (werk)afspraken, want de hele wereld en z’n moeder is op vakantie… Dat betekent Heel Veel Tijd voor Heel Veel Plannen die al veel te lang ergens hoog op een plankje lagen te verstoffen. 

Ik zou een podcast lanceren, video’s opnemen, artikelen en blogs schrijven, taalbootcamps doen om m’n talen te verbeteren, alvast alle boeken lezen die ik komend academisch jaar voor m’n studie moet lezen. Ik zou me ingraven in het Nederlandse, Zwitserse, Franse (ok, vooruit, en Duitse) strafrecht. Ik zou gaan grasduinen in de psycholinguïstiek, ik zou een cursus maken, al mijn websites aanpakken en álle informatie over m’n onverwachte nieuwe werkplek na de zomer absorberen. En ik zou vóór 1 september 50 workouts doen. Ja. Dus. 

Om met die laatste te beginnen: dat lukte dus niet. En ook al had ik daar een bijzonder goede reden voor – een knieblessure die ik na 2 weken dagelijks sporten opliep – het voelde toch een beetje als falen. Heel m’n project in de soep. En dacht ik eerst nog dat ik die blessure te danken had aan het adopteren van een achterlijk sportieve dagindeling, inmiddels denk ik dat dit vooral kwam doordat ik het idee had dat mijn hardloopschoenen een jaartje – hooguit 2 – oud waren en ik daar dus nog makkelijk op kon lopen. Een beetje rekenen en terugkijken in m’n agenda leverde het inzicht op dat ze eigenlijk al dik 4 jaar oud zijn en de demping dus waarschijnlijk niet meer zo je van het is. In ieder geval, de blessure kwam ongelegen, hield langer aan dan ik verwachtte en mijn project strandde op 15 workouts. 

Dan: alle boeken voor komend studiejaar alvast lezen. Twee studieboeken en achttien literaire werken. Ik begon er met frisse tegenzin aan, want eerlijk is eerlijk, het is niet direct het genre dat ik voor m’n plezier lees. Die twee studieboeken heb ik nog niet open gehad, en van die achttien andere boeken ben ik nu ongeveer op een kwart van het tweede. Ik schiet al lekker op. 

Een van de vakken die ik dit semester moet doen gaat over poëzie en theater en ik kwam een dikke maand geleden een boekje tegen van de lerarenopleiding Nederlands (die ik zo’n acht levens geleden deed) over het analyseren van poëzie. Dus ik besloot op dat moment dat boekje even grondig door te nemen, voor een stevige basis zal ik maar zeggen. Dat heb ik wél gedaan, wat ertoe leidde dat ik een ander boek van die lerarenopleiding uit de kast trok (wie wat bewaart, die heeft wat) en van voor naar achter las. Een bloemlezing uit de Nederlandse poëzie. Niet dat dát nu het genre is dat ik voor m’n plezier lees, maar ik heb me met dit boek best vermaakt. Kwam ook het gedicht tegen dat ik al ruim 20 jaar uit het blote hoofd kan citeren, van C.B. Vaandrager: 

Made in Madurodam

De kroketten in het restaurant
zijn aan de kleine kant. 

Love it. Dit is mijn soort poëzie. Ik kwam ook veel beginzinnen tegen die in de afgelopen jaren toch ergens in de krochten van mijn geheugen zijn blijven hangen. “Dit is de spin Sebastiaan, het is niet goed met hem gegaan”, of “Jantje zag eens pruimen hangen, o, als eieren zo groot. ’t Scheen dat Jantje wou gaan plukken, schoon zijn vader ’t hem verbood”. En ik kwam een gedichtje tegen van Daan Zonderland, dat ik helemaal vergeten was, maar waar ik twintig jaar geleden al hardop van in de lach schoot – en nu dus weer:

Letterlijk

‘Geachte Heer, ik moet u danken
Voor het postpakket dat ik ontving. 
Maar u vergeeft mij ongetwijfeld
Een zekere teleurstelling. 

Toen ik de hand vroeg van uw dochter,
Die ik hartstochtelijk bemin,
Deed ik zulks niet in letterlijke,
Doch overdrachtelijke zin,’

Ik heb me dus prima geamuseerd, tot ik ging nadenken over rijmschema’s, versvormen, en aanverwante ellende. Dat was het moment waarop ik al dat poëziegeneuzel aan de kant schoof en m’n aandacht op iets anders richtte. 

Hier ben ik gelukkig wél mee aan de slag geweest, al is het niet altijd even zichtbaar wat ik doe (of gedaan heb). Ik heb in ieder geval de layout van de pagina’s voor individuele artikelen (zoals deze) aangepast, de archiefpagina’s, de pagina met het overzicht van alle artikelen en ik heb de over mij-pagina een make-over gegeven. Ik had ook Heel Veel ideeën voor artikelen, maar het feit dat ik dit artikel vandaag heb herschreven omdat ik er drie weken geleden aan begonnen ben, maar niet afmaakte, zegt denk ik wel genoeg. De sites van JAcademie en De Rechtsboetiek komen ook echt nog wel aan de beurt. In m’n Summer of ’25-plan waarschijnlijk, maar toch.

Mijn échte vakantie dit jaar bestond uit vijf dagen Londen met mijn oudste zoon, waar ik onder andere – tot grote verbazing van mijn zeventienjarige – over een bekend zebrapad wandelde. De puber was nog veel verbaasder toen hij ontdekte dat zijn moeder niet de enige idioot is die over dat zebrapad wilde lopen en daar ook nog eens foto’s vangemaakt moesten worden. Toen ik hem de beroemde albumhoes liet zien en hij reageerde met “Ja, en? Dat zijn vier mannen die over dit zebrapad lopen? Dus?” wist ik dat ergens heb gefaald in de opvoeding. 

Ja goed, en nu is het dus 12 september en is er van heel die zomer inderdaad niets meer te merken. Het is koud en nat buiten en het is om half 9 ’s avonds al gewoon weer donker aan het worden. We zijn allemaal weer hard aan de bak, dus een groot deel van Mijn Plan voor de zomer van 2024 schuif ik door. Hopelijk kan ik het over het hele jaar uitsmeren, zodat ik de volgende zomer met een Fris Nieuw Plan aan de slag kan. En daar staat dan als het goed is in ieder geval niets studiegerelateerds meer op, want ik hoop tegen die tijd toch echt de bachelor afgesloten te hebben. On verra, we gaan het zien…