Wie mijn vlog volgt (die drie mensen, hoi!) weet dat ik een aantal weken last heb gehad van mijn ogen. Dat begon een weekje nadat ons logeerhondje bij ons arriveerde, dus ik ging er eigenlijk al een beetje van uit dat het een allergische reactie op dat beestje was. Zodra dat bolletje wol weer naar huis was, zou het vast weer beter gaan. Dacht ik.

Dat ging het dus niet, daarom belde ik twee weken geleden maar gelijk even met de huisarts. Die was natuurlijk op vakantie en mijn klacht was niet urgent genoeg om me door een waarnemend arts te laten zien. Daarom maakte ik een afspraak voor een week later. Maar tegen dat het woensdag was, had ik daar een beetje spijt van. Ik zag er inmiddels uit alsof ik de hele dag verschrikkelijk verdrietig was en om alles huilde. Dat ‘altijd lente in de ogen van’ ging ook niet bepaald op. Als het al lente was, dan toch een bijzonder verlepte lente.

Gelukkig mocht ik woensdagmiddag tóch naar de huisarts die waarnam. Ook hij dacht gelijk dat het het logeerhondje geweest moest zijn, dus ik kreeg druppels tegen allergie. Mocht ik diezelfde middag gelijk ophalen en als het voor het weekend niet beter was, dan moest ik dat laten weten. Vrijdag was het nog steeds dramatisch, maar ik vond dat die druppels ook wel de tijd moesten krijgen om hun werk te doen, dus ik wilde het weekend nog wel even afwachten.

Toen ik vorige week wakker werd met twee opgezwollen ogen die brandden en jeukten en waar nauwelijks iets mee te zien was, belde ik toch maar terug. De assistente vond dat ik niet langs hoefde te komen, want de arts had me al gezien uiteindelijk, dus ze zou het recept maken en dat naar de apotheek sturen. Na die opmerking ging het gesprek ongeveer zo:

Zij: “En dan kun je het recept straks gewoon ophalen bij de apotheek.”
Ik: “Hoe laat ongeveer? Want ‘straks’ is een nogal rekbaar begrip.”
Zij: “Het spreekuur duurt tot tien uur.”
Ik: “Ja, dat weet ik, ik snap ook dat de arts dit recept eerst moet goedkeuren en zo. Dus vanaf hoe laat kan ik de druppels ophalen bij de apotheek?”
Zij: “Nou, niet direct om tien uur.”
Ik: “Vanaf welk tijdstip wel?”
Zij: “Na half elf moet het er zéker zijn.”

Je zou dus verwachten dat als ik om kwart voor twaalf bij de apotheek binnenstap, het recept voor de druppels daar op een stapeltje ligt. WRONG! Nadat de apothekersassistente een keer of twintig heeft geconstateerd dat het recept er niet is (“Weet je zeker dat je het vandaag kon ophalen?” – “Ja, ze heeft gezegd ná half elf.”), belt ze de huisarts. Als ze terugkomt kijkt ze me aan met een alleszeggende blik; ‘die domme patiënten ook altijd’ en begint ze te praten op een toon die je gebruikt tegen een kleuter:

Zij: “Ja, kijk, het spreekuur duurde tot tien uur. Ze heeft niet gezegd dat je het recept om tien uur kon ophalen.”
Ik: “Ik heb ook niet gezegd dat zij tien uur heeft gezegd, ik heb gezegd dat zij ‘na half elf’ heeft gezegd, als antwoord op mijn expliciete vraag vanaf welk tijdstip ik de druppels kon ophalen.”
Zij: “Maar als het spreekuur tot tien uur duurt en de arts het recept eerst nog moet goedkeuren, dan is half elf wel krap hè.”
Ik: “Inderdaad. Daarom heb ik gewacht tot kwart voor twaalf.”
Zij: “Maar dat is ook niet heel ruim hè. Misschien loopt het spreekuur uit… Je weet het niet…”
Ik: “En daarom heb ik wat langer gewacht, zodat er wel tijd was om…”
Zij: “Ja, en als ik hier geen recept heb, dan kan ik ook niets voor je doen hè.”

Maak. Me. Gek. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ik ‘s middags om drie uur wéér bij de apotheek stond. En karma is echt een bitch, want ik werd geholpen door dezelfde apothekersassistente als ‘s morgens, die natuurlijk geen idee had waar ik het over had toen ik vroeg of het recept er nu wél was. Dat was er gelukkig, maar zij was het er niet helemaal mee eens. Want het waren best sterke druppels en ik moest ze best vaak toedienen, dus het voorschrift van de arts kon nooit goed zijn. Na weer een check met de huisarts kreeg ik toch echt die druppels mee, die ik toch echt zo vaak moest toedienen.

Eind goed al goed uiteindelijk, want nadat ik maandag begon met die druppels duurde het nog geen twee dagen totdat m’n klachten volledig verdwenen waren. Op advies van de huisarts druppelde ik nog een dag of twee flink door, waardoor ik er nu letterlijk klaar mee ben. Als ik weer eens naar de apotheek moet, ga ik vooraf maar even flink aan de Valium. Gelukkig kun je dat halen bij een drogist.

Matt Briney