Mijn moeder liep een blessure op tijdens een korfbaltoernooi. Dat was op zich niet verrassend; we zouden er eerder van hebben staan kijken als ze ongeschonden uit de strijd was gekomen. Hoe dan ook, ze moest naar de eerste hulp en een arts begon enthousiast aan haar knie te trekken. ‘Doet dit zeer?’ ‘Nee, maar…’ De arts onderbrak mijn moeder, legde haar ben op een andere manier in de knoop en vroeg weer: ‘Doet dit zeer? En dit? Of dit? Dit dan?’ Mijn moeder antwoordde op alle vragen dat ze dat niet voelde en de arts kwam tot de conclusie dat er niets aan de hand was. Hij vond dat ze wel naar huis kon. Mijn moeder zei dat ze blij was dat er met haar linkerknie niets aan de hand was, maar wilde hij misschien even naar haar rechterknie kijken? Want dáár was ze uiteindelijk voor gekomen. Ik was een jaar of 8 en ik vond het vooral erg grappig. Volgens mij was dat het moment dat ik ‘medische missers’ razend interessant begon te vinden.

Alhoewel ik het uiteindelijk niet ging studeren, bleef ik geneeskunde ontzettend boeiend vinden. Ik ben ook gek op geschiedenis, dus een boek als ‘The Bone Garden’ van Tess Gerritsen (sowieso een van mijn favoriete auteurs) vind ik prachtig (en verslind ik in een dag of twee). En terwijl ik als een blok viel voor strafrecht, bleek ik ook een zwak te hebben voor letselschade. Wat natuurlijk weer prachtig aansluit bij de medische missers.

Dus toen ik niet al te lang geleden tegen een boek aanliep met de titel ‘Dokter, wat doet u nu?! Een verzameling medische missers’ kon ik dat niet laten liggen. Dat moest mee. De inhoud is niet wat ik me bij de titel had voorgesteld (ik dacht een verzameling grappige en bizarre verhalen over blunders van artsen aan te treffen), maar zó veel beter! Het is meer de geschiedenis van de geneeskunde, beschreven via de blunders die artsen maakten omdat ze niet beter wisten (vaak niet beter konden weten ook), gebaseerd op feiten waarvan je nu denkt ‘Maar dat is toch logisch! Hoe konden ze dat niet zien?!’ Dus na de eerste paar bladzijden (‘Oh, ik had me iets anders voorgesteld…’) blijkt het boek ontzettend de moeite waard te zijn. En verschrikkelijk verslavend. Het ligt op mijn bureau naar me te lonken en als ik bij wijze van ‘beloning’ een hoofdstuk mag lezen van mezelf, dan is het onmogelijk om het bij dat ene hoofdstuk te laten.

Omdat het tentamen in zicht komt, moet ik eigenlijk keihard met goederenrecht bezig zijn. Dus nog één hoofdstukje, en dan ga ik studeren. Echt!