Vandaag vond ik een mailtje van een pennenspeciaalzaak in mijn mailbox, waarin ze me een fijne Fountain Pen Day wensen. Vulpendag! Oh boy! Ik had er werkelijk nog nooit van gehoord, maar ik als doorgeslagen vulpenfreak mag deze dag natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan.

De allereerste keer dat ik een vulpen zag, was toen ik bij mijn achternichtje logeerde. Ik was een jaar of zeven, dol op schrijven en lezen en papier en iets minder op de nacht niet in mijn eigen bed doorbrengen. Mijn achternichtje wilde iets opschrijven, maar haar pen deed het niet meer. Ik dacht dat ze ‘m zou weggooien, maar tot mijn stomme verbazing schroefde ze haar pen open, haalde er iets uit, deed er iets in, kraste even over het papier en de pen deed het weer. Een wonder! En die pen, die zag er ook machtig interessant uit… Met een échte punt en alles…
Eenmaal thuis riep ik gelijk tegen mijn moeder dat ik ook zo’n pen wilde. Het duurde even voordat ze begreep wat ik bedoelde, maar uiteindelijk sprake ze de magische woorden: ‘Ooooh, je bedoelt een vúlpen!’

Daarna volgden de verschillende vulpennen elkaar in rap tempo op. Bij Blokker kon je vulpennen kopen van Bruynzeel, in allerlei leuke kleurtjes en die waren ook niet al te duur. Die pennen waren bij mij niet aan te slepen. Ik gebruikte ook andere merken, maar Bruynzeel was mijn favoriet.

Mijn oma vond dat wel grappig, die vulpennentic van mij. Zij vertelde over vroeger, de ‘voorloper’ van de vulpen waar je geen inktpatroon in deed, maar waarvan je de punt in inkt moest dopen. Hoe ontzettend gaaf was dat?! Toen ik een jaar of negen was, kwam ik dankzij haar dan ook in het bezit van een kroontjespen en een grote pot inkt. Fantastisch vond ik het!

In de tweede klas van de middelbare school was de Lamy ABC plotseling een hit. De houten vulpen met de rode dop, speciaal bedoeld voor kinderen die leren schrijven. Ik zag ‘m uiteindelijk in de voorjaarsvakantie in een winkel in Den Haag (die er sinds 1910 zat – en er nog steeds is!) en ik vroeg m’n moeder of ik ‘m mocht hebben. Dat ding kostte toen iets van 22 gulden en dat was best een hoop, maar ik kreeg ‘m. En wat was ik er blij mee!

In 2004 besloot ik eens te investeren in een écht goede vulpen. Ik ging voor een pen van ongeveer 40 euro, dat moest een aardig kwalitatief pennetje zijn. Uiteindelijk was de ‘kwalitatief goede vulpen’ die mijn zusje van haar (vrije) school moest aanschaffen jaren daarvoor ongeveer 80 gulden geweest.

In de winkel mocht ik allerlei pennen en punten proberen – nadat ik had gezegd dat ik aan maximaal 50 euro dacht qua prijs – en uiteindelijk was ik blij. De pen (Waterman) en punt (medium) die ik had uitgekozen schreven super! Bij de kassa mocht ik 150 euro aftikken en ik was te veel in shock om me dat echt te realiseren. Eenmaal thuis durfde ik ‘m nauwelijks te gebruiken vanwege die prijs. Ik heb ‘m nog steeds (donkerpaars, helemaal links op de foto), gebruik ‘m sinds een jaar of twee wél regelmatig, maar ik mis een ribbeltje om m’n vingers tegen te houden. De greep loopt echt letterlijk over in de penpunt, dus na een uurtje ingespannen schrijven zitten mijn vingers onder de inkt.
De vier pennen (Online) ernaast heb ik in het afgelopen jaar bij V&D gehaald, voor 10 euro per stuk. Ik begon met eentje en vond die zo fijn dat ik er in de loop van het jaar nog een paar bij heb gehaald. Wat ook wel goed uitkomt met de verschillende kleuren inkt die ik heb. Paarse inkt in de paarse pen, roze in de roze, turquoise in de turquoise en rode inkt in de witte pen. Stijlbreuk, ik weet het, maar ik vond deze witte pen zo leuk en de rode pennen waren stom.
Datzelfde merk had ook een andere variant; College (13 euro). Dat zijn de drie dikkere pennen met print. In de bruine met bloemen zit zwarte inkt, in de paarse zit koningsblauwe inkt met een bloemengeur (I kid you not!) en in de groene pen zit groene inkt.
De College-variant schrijft waanzinnig lekker, maar de dunnere pennen waren mijn favoriet. Van dit merk (Online) verkoopt V&D ook een linkshandige variant.

Sinds 2012 gebruik ik dagelijks een Filofax. Ok, meerdere Filofaxes. En geloof het of niet, er bestaat een enorme Filofax-community op internet! Zoek voor de lol op YouTube maar eens op Filofax… In deze community is de Lamy Al-Star (30 euro) een favoriete pen. Bijna iedereen is er lyrisch over, dus ik wilde die ook graag hebben. Ik kocht ‘m in de groene variant en man man man, ik had er direct een nieuwe favoriete pen bij. Ik snap precies waarom iedereen bij deze pen zweert! Fantastisch!
Niet veel later zag ik de roze variant voorbijkomen voor 18 euro en dat vond ik een goede reden voor een backup van mijn favoriete pen. Het bleek echter toch een andere variant te zijn; de Safari. Hij ziet er precies hetzelfde uit, maar voelt lichter, meer plastic, minder robuust. Maar, ook deze pen schrijft heerlijk!

De laatste pen op de foto, helemaal rechts, lag vandaag in de brievenbus. Hoe ontzettend toepasselijk is dát, zo op Vulpendag! Deze heb ik via Anouk en ik begrijp dat die eigenlijk bedoeld is voor kinderen in groep 4. Maar wat boeit het, hij schrijft lékker!

Fountain Pen Day. Ik had er tot vandaag nog nooit van gehoord, maar ik snap best dat de vulpen een eigen dag gekregen heeft. En om niet te vergeten deze dag voortaan in ere te houden, heb ik ‘m alvast maar opgeschreven voor volgend jaar. In m’n Filofax. Met een vulpen.