Nadat ik in juli een lesje Zumba had meegepikt en dat heus wel weer leuk vond, had dat niet direct tot gevolg dat ik vervolgens elke zaterdagochtend in de sportschool te vinden was om die les te doen. Andere prioriteiten, te vroeg, het kwam er gewoon niet van. Hoe anders was dat toen ik een les meedeed met de nieuwe instructeur in oktober. Niet alleen kwam ik veel vaker in de sportschool, ik kwam er ook met meer plezier en dat zorgde er weer voor dat ik inmiddels al tijden ‘mayor’ ben van Sportcity op Swarm (waar ik voorheen mayor was van de Mac, ik bedoel maar) en dat ik een check in-streak heb van zestien weken. De afgelopen zestien weken ben ik dus iedere week in de sportschool geweest. Ongekend!

Zo sportief ben ik echt nog nóóit geweest, alhoewel ik als klein Josannetje alle denkbare sporten wel heb uitgeprobeerd. Gym, ballet (klassiek), ballet (jazz), aerobics, korfbal, fitness, paardrijden, Surinaamse dans, tapdansen en als absoluut hoogtepunt stijldansen. Na het einde van mijn gestijldans, besloot ik een oude(re) hobby weer op te pakken: tapdansen. Maar dat was het toch net niet. Ik ging naar een balletschool en wat ze daar aan tap deden was mij te modern. Meer streetdance-achtig. En daar hield ik niet van. Ik hield van Gene! Ik wilde tapdansen a la Gene (Kelly, dus). Ik stopte bij de balletschool, ging paardrijden, kukelde van een knol en ik ging op tapdansen bij een dansschool. Maar die man kende maar 4 dansjes. En toen ik die dansjes kende, kon hij me niets meer leren. Dus ook dat hield op. Maar wat dan te doen?!

Tel Sell

Toen (en nu niet gaan lachen) zag ik dé oplossing. Op Tel Sell. Nee, echt, dat was het helemaal! Ideaal! Winsor Pilates. Gewoon, thuis, in je huiskamer op de grond wat oefeningetjes doen en de kilo’s zouden als sneeuw voor de zon verdwijnen. O ja, en ik zou er lange, slanke, gespierde spieren van krijgen. Dus ik bestelde een setje. Ongeduldig wachtte ik af tot de postbode eindelijk het pakketje bracht, ik gooide alle meubels aan de kant, ging op de grond liggen, merkte al gelijk dat die oefeningen echt niet zo makkelijk waren als ze eruit zagen, stierf de volgende dag van de spierpijn en zette dat setje in de kast, waar het nu nog altijd staat.

Een jaar later was ik nog altijd niet opgeschoten in het vinden van dé oplossing voor mijn sportprobleem. Ik was inmiddels wel al aan een fitnesspoging begonnen. Als zoveel mensen het deden… Maar ik vond het gewoon niet leuk. Echt niet leuk. En als je iets niet leuk vindt, kom je op steeds meer excuses om maar niet meer te gaan. Ik ging dus niet meer.
Gelukkig bracht (niet lachen!) Tel Sell wederom dé oplossing: Billy’s Bootcamp! Dát was het! Een beetje boksen in de lucht, het zag er allemaal niet heel moeilijk uit, dat kon ik best wel! Dus ik bestelde een setje. Ongeduldig wachtte ik af tot de postbode eindelijk het pakketje bracht, ik gooide alle meubels aan de kant, ging in combat-houding staan, merkte al snel dat die oefeningen echt niet zo makkelijk waren als ze eruit zagen, stierf de volgende dag van de spierpijn, hoorde nog weken later in m’n hoofd Billy roepen of ik m’n hamstrings al voelde burnen, en hell yeah, die vóelde ik ook echt nog weken burnen en ik zette dat setje in de kast, waar het nu nog altijd staat.

Daarna bleek ik in verwachting te zijn en dan ga je natuurlijk niet nog opnieuw met een sport beginnen. Dan doe je rustig aan en dan werk je die kilootjes er na je bevalling wel weer vanaf. En tegen die tijd ben je een jaar verder, dus tijd zat om nieuwe excuses te bedenken.
Maar tijdens die zwangerschap ontdekte ik dus echt dé oplossing voor mijn sportprobleem. Op Tel Sell. Core Rhythms. En dat was het dus écht wel, in tegenstelling tot Billy en Pilates, want dit waren gewoon Latin-moves! En dat kon ik absozekerwetenluut! Alleen niet met een dikke, zwangere buik, dus ik moest wachten. En dat wachten hield aan en hield aan en… Nou ja.

#LetItMoveYou

Maar toen, in 2009, nou, mensen mensen, dat was echt je van het. De ultieme oplossing. Ik zag het op Tel Sell (nee, zeg maar niks) en dát ging ik bestellen! Ehm, maar dan wel na de zwangerschap, want ja, kotertje 2 was onderweg. Tijdens de zwangerschap merkte ik dat dit niet een typisch Tel Sell-gedoe was, maar dat je er ook echt naartoe kon gaan. Bij sportscholen, balletscholen, dansscholen, overal kon het! Maar zwanger inschrijven was natuurlijk vragen om moeilijkheden, want ik had geen idee wanneer ik zou bevallen en hoe lang ik daarna nog zou moeten bijkomen. Dus gingen er weer maanden voorbij.
Baby geboren, en nog steeds niet ingeschreven. Wel online dvd’s gevonden en die eens bekeken, en ja, dat was het écht. Dus ik schreef me toch maar in, begon half december 2009 en deed in 2010 de instructor training. Ik was niet alleen aan het sporten, ik mocht mezelf sportinstructeur noemen en ik vond het hilarisch. Ik had een vaste les, viel hier en daar wat in en had een geweldige twee jaar.

Na die twee jaar verviel Zumba op de sportschool waar ik lesgaf en had ik het druk met studie. Geen kinderopvang, dus ik moest ieder uurtje dat ik kon krijgen ook echt gebruiken. Mijn licentie verliep en ik was geen Zumba Instructor meer. Toen ik in 2013 aan het hardlopen was geslagen, ging ik ook af en toe weer de sportschool in om een les Zumba te volgen, maar door alle blessures van het hardlopen destijds gebeurde dat steeds minder. Ik stopte met hardlopen, beëindigde m’n sportschoolabonnement en het was weer even gedaan met het gesport.

Tot afgelopen oktober dus. Toen realiseerde ik me pas echt hoe erg ik Zumba had gemist al die jaren, Hoe geweldig het is, hoe fijn, hoe leuk. Ik vond het zelfs zo geweldig dat ik inmiddels ook weer zelf Zumba mag geven. Heerlijk.