Alhoewel het geen vrije keuze was om me aan Pilates te wagen een paar maanden geleden (er was echt wel sprake van een lichte dwang), merkte ik wel aan mijn lijf dat het goed was om twee keer per week op een matje op de grond te gaan liggen en m’n lijf in de knoop proberen te leggen. Joseph Pilates had het zelf uiteindelijk ook al wel eens mooi verwoord: “In 10 sessions you’ll feel the difference, in 20 you’ll see the difference, and in 30 you’ll have a new body“. Ik kreeg er zelfs wel plezier in om na een uurtje Zumba nog wat circusacts uit te voeren en ik merkte inderdaad dat sommige oefeningen steeds een beetje makkelijker gingen.

Dat had Charlie, de instructeur, natuurlijk ook wel door, dat zijn kleine clubje met core people vooruitgang boekte, dus hij schroefde de moeilijkheidsgraad een beetje op. Het duurde dus niet lang voordat ik met knalrood hoofd verwoede pogingen deed om liggend op mijn rug met mijn voeten de vloer achter mijn hoofd aan te tikken. De woorden “Oh sweetie! Your face!” gesproken door Charlie klonken meelevend genoeg, maar aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat hij moeite moest doen om niet in lachen uit te barsten.

Net toen ik dacht dat het niet erger kon, had hij nog iets nieuws voor ons in petto: stretchen. Dat gebeurde niet vaak genoeg vond hij, sportscholen hebben dat niet in het aanbod, en het is zó belangrijk. Nu moet ik eerlijk toegeven dat stretchen me nog minder boeide dan dat hele Pilates. De halve marathon liep ik ongerekt en ook na afloop kon dat hele stretchen me gestolen worden. Het laatste nummer van m’n Zumbalessen was altijd wel een stretchnummer, maar dat deed ik toch vooral omdat het zo hoort, niet omdat ik daar nou echt de meerwaarde van inzag. Na de introductie van het stretchen in de Pilateslessen begon ik het nut toch echt wel te zien. Helemaal toen we op een punt kwamen waarbij het de bedoeling was om je benen zo wijd mogelijk te leggen en je borst richting de vloer te bewegen. Dat hield bij mij in dat ik ongeveer vijf centimeter naar voren zakte. Verder kwam ik niet. Met geen mogelijkheid. Gelukkig wilde Charlie wel even voordoen wat hij bedoelde. Hij ging wijdbeens zitten en legde z’n bovenlijf plat op de vloer. What. The. Fuck! Ik was gelukkig niet de enige deelnemer die met open mond zat te staren en luid applaudisseerde.

Die avond zat ik op de bank bij Charlie en zijn huisgenoot, die heel geïnteresseerd vroeg naar mijn ervaringen met de Pilateslessen van onze gezamenlijke vriend. Ik zat uitgebreid te vertellen over de onmogelijke bochten waarin ik me had gewrongen, toen het akkefietje bij het ‘de grond met je tenen aantikken achter je hoofd’ ter sprake kwam. “Dat was echt belachelijk gewoon! Hij kronkelt als een soort slangenmens over die vloer daar en ik ben net een motorisch gestoord nijlpaard met twee manke poten!” Charlie keek geamuseerd op en riep grijnzend: “Oy yeah!” Dat had hij ook wel iets minder opgewekt kunnen bevestigen, thank you very much.

Hoe dan ook, dat je zo oud bent als je wervelkolom (ook een uitspraak van Joseph Pilates) geloof ik uiteindelijk wel. En oh boy, wat ben ik een oud wijf. Ik heb dat Pilatesgedoe dus gewoon echt nódig, maar net toen ik me dat realiseerde werden de Pilateslessen van Charlie in de sportscholen hier in de buurt geschrapt. Nondedju. Het resultaat daarvan was dat ik me door ongeveer zeshonderd DVD’s worstelde, op zoek naar die ene set DVD’s die ik ooit via Tel Sell had gekocht. Winsor Pilates. Op de reclame had dat er makkelijk genoeg uitgezien, maar al bij mijn eerste poging realiseerde ik me dat het helemaal niet makkelijk was en die DVD’s heb ik nooit meer bekeken. Tot nu. Ik was heel bewust op zoek naar die DVD’s om thuis, helemaal vrijwillig, aan Pilates te gaan doen. Helaas was ik nog niet zó verslingerd aan dit fenomeen dat het er daarna ook daadwerkelijk van kwam, dus ik heb me nu maar voorgenomen om alle Pilateslessen van andere instructeurs bij SportCity te gaan proberen.

Wordt vast nog wel vervolgd dus. En dat zonder dwang…