Het besluit om te gaan vloggen nam ik niet heel impulsief, maar na kalm beraad en rustig overleg. Rondlopen met een camera gericht op m’n eigen snuit doe ik niet voor het eerst; al in 2004 liep ik in Archeon met een camera in m’n handen te filmen hoe ik m’n ouders was kwijtgeraakt nadat zij een watertje waren overgestoken met een houten vlotje en ik er geen vertrouwen in had dat dat vlotje ons alledrie zou houden. 

Niet lang daarna filmde ik dat ik met mijn zusje ging shoppen in Rijswijk en in Leiden en hoe we een drankje deden ergens in Noordwijk. Zoals ik blogde voordat het hip was, deed ik dus ook al aan vloggen voordat iemand er zelfs nog maar van gehoord had. Ik plaatste het alleen niet online, want ik was – back in those days – al blij dat ik foto’s op mijn blog kon plaatsen en die opgenomen filmpjes op een videoband kon zetten.

Toen ik die skills eenmaal onder de knie had, ontdekte ik Windows Movie Maker en toen was het hek natuurlijk helemaal van de dam. Het duurde niet lang voordat ik overstapte naar Pinnacle Studio en met de komst van m’n eerste iMac verhuisde ik zo ongeveer naar iMovie. DVD’s voerden nog de boventoon, delen op internet was helemaal nog niet hip en happening, dus al mijn in elkaar geknutselde filmpjes kwamen op DVD terecht (thank yououou, iDVD!)

Op het moment dat vloggen wel echt een ‘ding’ werd, wilde ik er het liefst ook gelijk in springen. Hoe gaaf! Maar ik studeerde ook rechten, had de ambitie om advocaat te worden en ik besloot het vloggen aan me voorbij te laten gaan. Ik had de indruk dat ik me met een blog al wel een beetje op het randje ‘eigen glazen ingooien’ begaf en hield het wat bloggen betreft dus vooral studiegerelateerd. Verder hield ik een ‘doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’-houding aan, niets doen waardoor ik m’n kansen in de advocatuur zou vergooien.

Ik ben best een lange tijd bereid geweest veel dingen die ik wel ontzettend leuk vond om te doen op te geven voor een baan in de advocatuur. Maar de laatste tijd, het laatste half jaar zo eigenlijk, ben ik daar heel veel over gaan nadenken. Daar schreef ik eerder al een blog over en ik merk dat die trend zich doorzet. Begrijp me niet verkeerd, een baan in de advocatuur zou ik nog steeds geweldig vinden, maar ik wil er nu eigenlijk geen dingen meer voor laten terwijl ik niet eens zeker weet óf ik überhaupt in de advocatuur terecht kom.

De grootste drempel die me tegenhield om te gaan vloggen was daarmee genomen, het volgende hobbeltje was de vraag of mijn leven dan zó interessant is dat er een vlog moet komen. Het antwoord is nee. Ik maak geen bijzonder spannende dingen mee, woon niet in het buitenland, eet niet drie keer per dag buiten de deur, ga niet maandelijks op reis en ik heb geen duizenden volgers. Maar wat boeit dat? Ik heb wel een heel gevarieerd leven; Zumba, hardlopen, sport, werken bij een tandarts, schrijven, juristerij… En vooral op het gebied van sport heb ik het laatste half jaar ongemerkt nogal wat mensen geïnspireerd om ook te gaan bewegen. Hoe tof is dat! Ik! Dat zou ik vorig jaar nog toch nooit geloofd hebben! Wie weet kan ik door te vloggen nóg wel meer mensen inspireren om iets te gaan doen. Top!

Dus ja. Na kalm beraad en rustig overleg nam ik het besluit om te gaan vloggen. Ter lering ende vermaeck, voor inspiratie, puur voor mezelf, wie weet. Maar vooral omdat ik het leuk vind. That’s it.

Vergeet niet op ‘Abonneren’ te klikken hè!