Het kwam vrij onverwacht: ’s nachts wakker worden met het idee dat ik geen lucht meer kreeg. Doodeng echt! Overdag kon ik overal alleen nog maar lopend of met de auto naartoe, want als ik ging fietsen kwam ik de straat niet eens uit zonder naar adem te moeten happen als een vis op het droge. Sporten was niet te doen. Ik wilde wel, maar het ging gewoon niet. Ook naar m’n werk op rollerskates was geen strak plan: ik was nog niet eens halverwege toen ik hijgend en piepend mijn moeder moest bellen met de vraag of ze me alsjeblieft wilde oppikken. Koude wind was moordend, want ademen deed op zulke momenten gewoon pijn, en zelfs van eten raakte ik compleet buiten adem.

Aan de huisarts uitleggen wat ik nu precies voelde, bleek nog vrij lastig. Pas toen ik het omschreef als “het lijkt alsof mijn longen al vol zijn als ik probeer in te ademen; alsof er gewoon geen lucht bij kan” ging er bij hem een lampje branden. Hij gaf me een recept mee, waarmee ik bij de apotheek een groene, ronde schijf kon ophalen. “Als je nou weer dat gevoel hebt, dan moet je deze disc gebruiken. Werkt het? Dan heb je astma.” Duidelijk.

Het leek mij nattevingerwerk. Hoe kwam ik op mijn 23e ineens aan astma joh? Doe gek! Maar ik haalde de disc, gebruikte ‘m en het werkte. Onvoorstelbaar! Iedere keer als ik geen lucht kreeg naar die disc grijpen was niet te doen, dus hij stuurde me door naar een longarts. Foto’s, longfunctieonderzoeken, testen en toen was het officieel: ik had astma. Niets aan te doen, behalve het reguleren met medicijnen.

Twee keer per dag gebruikte ik pufje nummer 1 en had ik gedurende de dag last van een astma-aanval, dan gebruikte ik pufje nummer 2. Een keer per jaar moest ik naar het ziekenhuis voor een longfunctietest en dan mocht ik de dag ervoor geen medicijnen gebruiken. Die dagen waren de hel echt! Ik kon niets doen, ik kon geen kant op. Het idee dat je geen lucht krijgt terwijl je daar niets aan kunt doen is echt verschrikkelijk.

Tijdens zo’n onderzoek moest ik allerlei blaastesten doen. En soms deden die testen gewoon zo ontzettend zeer. Ik was ook bekaf na zo’n reeks. Gelukkig kreeg ik daarna medicijnen toegediend en een kwartiertje later werden die testen herhaald. De resultaten waren na de medicatie altijd véél beter dan daarvoor. Geen verrassing, voor iemand met astma. Een half jaar na zo’n test moest ik bij de longarts op controle. Hoe gaat het? Hetzelfde? Recepten nodig? Okidoki. Dat ging jaar in jaar uit zo door.

Dus toen ik besloot om te gaan hardlopen, maakte ik me wel een klein beetje zorgen. Als ik vroeger al niet eens kon fietsen… Maar het ging goed. Een extra puf nummer 2 voordat ik ging rennen hielp ontzettend, maar als het kouder was dan 15 graden hoefde ik er niet over te peinzen om de deur uit te gaan voor een rondje. De wind was dan veel te koud, dat deed hartstikke zeer en daar hielp geen pufje tegen. Maar ik hield vol.

Ik liep hard wanneer het 15 graden of warmer was, ik hield vol en een jaar later merkte ik dat ik naar buiten kon als het iets kouder was dan 15 graden. Het ging eigenlijk prima, ook als het maar een paar graden boven 0 was. Zo’n extra pufje voor het hardlopen deed ik al niet meer. En het viel me op dat ik steeds vaker vergat die dagelijkse, standaard pufjes te nemen. Tot het moment dat ik me realiseerde dat ik ze al wéken niet meer gebruikt had. Stoppen met medicatie voor het longfunctieonderzoek was opeens geen probleem meer, want ik gebruikte al geen medicijnen meer.

De uitslag van dat laatste onderzoek was heel bizar: zonder medicijnen waren mijn longen een stuk beter dan gemiddeld voor mijn lengte, leeftijd en geslacht. Na medicijnen was er geen verschil zichtbaar met vóór medicijnen. Waar voorheen die lijnen mijlenver uit elkaar lagen, was er nu eigenlijk maar één lijn te zien. Dat én mijn opmerking over het steeds vergeten van medicijnen zorgde ervoor dat de longarts me kon vertellen dat ik officieel geen astma meer had. Ik moest nog één keertje terugkomen voor de zekerheid, maar ook op dat moment was er geen vuiltje aan de lucht: ik liep hard, ik sportte, ik had geen last van koude wind, ik raakte niet buiten adem als ik een boterham at en ik werd niet meer ’s nachts wakker met het idee dat ik stikte. Ze vertelde dat ze me niet meer wilde zien.

Hardlopen heeft me echt heel veel voordelen gebracht, maar dit astmagedoe staat toch echt wel met stip op 1. Nog steeds. Natuurlijk is de kans groot dat ik ook van die astma af was gekomen als ik een andere sport was gaan doen, maar ik ging hardlopen. En alhoewel ik mezelf op dat moment voor gek verklaarde, ben ik nog steeds blij dat ik tóch die schoenen aantrok en naar buiten ging.