Het was de week voor kerst toen ik bij de tandarts aan het werk was en daar een patiënt hoorde zeggen dat ze zo ontzettend uitkeek naar de kerstvakantie. Ze was al sinds de zomervakantie zonder onderbreking aan het werk geweest, dus die twee weken vrij waren hard nodig. Eerlijk gezegd vond ik het een beetje suf. Er waren wel meer mensen die sinds de zomer zonder onderbreking aan het werk waren hoor, hallo! En sommige van die mensen hadden ook echt geen twee weken vrij rond de kerst. Zo’n mens zat vlak voor je neus, thank you very much!

Toch kon ik haar opmerking niet van me afzetten. Want ik werkte alweer sinds de zomervakantie onafgebroken, ja, maar in de zomervakantie had ik ook geen vakantie gehad. Sterker nog, ik kon me niet eens herinneren wanneer ik voor het laatst vakantie had gehad! En dan niet eens vakantie als in “op reis anders telt het niet” maar gewoon vakantie als in:

• langer dan 7 dagen achtereen niet hoeven werken,
• geen wekker hoeven zetten omdat de kinderen naar school moeten, en
• er was geen andere reden dat ik niet werkte, zoals ziekte of blessure.

Redelijk basic voorwaarden als je het mij vraagt.

Dus met die voorwaarden in mijn achterhoofd opende ik mijn agenda op m’n Mac en begon week na week terug te bladeren. Geen vakantie sinds de zomervakantie, niet in de zomervakantie, daarvoor… Ik bladerde en bladerde en bladerde. Mijn laatste vakantie bleek op 29 mei 2017 te zijn geweest, toen ik een week met mijn moeder en zusje naar Valencia ging. Weer terug in Nederland heb ik iedere week gewerkt. (Ok, behalve de week Denemarken in de zomer van 2017 toen ik de hele week ziek op bed lag. Die week telt niet als vakantie, want als ik die week in Nederland was geweest, had ik niet gewerkt vanwege ziekte.) Ie-de-re week!! Valencia is dik 2,5 jaar geleden!

Stiekem schok ik daar best even van. Nee, ik ga niet met tegenzin naar m’n werk en ja, ik vind m’n werk hartstikke leuk om te doen, maar jeetje, heb je niet gewoon af en toe een break nodig?! Even een pauze om weer op te laden en verder te kunnen? Ik begreep ineens waarom ik eigenlijk altijd moe ben. Waarom ik slecht slaap. Waarom ik ineens veel blessuregevoeliger ben dan voorheen. En ja, toch ook waarom ik in november wat minder lekker in m’n velletje kwam te zitten. Ik had heel dringend pauze nodig!

Rond kerst had ik dan misschien een mini-pauze, maar volledig vrij was ik niet. De tandartspraktijk was gesloten, maar de sportschool toch beslist niet op de dagen dat ik werk. Dus ook nu geen vakantie.

Voor 2020 heb ik dus eigenlijk maar één voornemen gemaakt: balans. Balans tussen werk en vrij. Af en toe “nee” zeggen. Niet weer steeds zo keihard over m’n eigen grenzen gaan. En vooral: vakantie nemen. Écht vakantie nemen. Dus niet een dagje hier, een dagje daar, niet bij de tandarts en wel in de sportschool of andersom, maar echt vakantie.

Vanaf 2020 plan ik dus in de zomervakantie van de jongens drie weken vrij; 2 aan het begin en 1 aan het eind. De kerstvakantie veeg ik ook leeg, zodat ik minstens twee keer per jaar even helemaal kan opladen. Dat voornemen alleen al geeft rust en energie tegelijk.

Het doet me denken aan de veiligheidsinstructies in een vliegtuig: eerst je eigen zuurstofmasker voordat je anderen helpt. Ik denk dat ik met dit voornemen mijn zuurstofmasker onder m’n stoel vandaan gehaald heb. Balans. Een prachtig woord. Vindt m’n horoscoop voor 2020 in Libelle ook, ontdekte ik nadat ik dit voornemen deelde. Dat moet een teken zijn.