Toen ik zes maanden geleden het verschil beschreef tussen dromen en doelen, en de wens uitsprak meer inkomen uit mijn dromen te kunnen halen, volgde er een reeks gebeurtenissen die ik op dat moment over me heen liet komen, maar die inmiddels een enorm probleem hebben veroorzaakt. 

Ik zie mezelf nog zo zitten: op bed, MacBook op schoot en bomvol motivatie. Meer inkomen halen uit Zumba, schrijven en juridisch advies geven, dát was wat ik wilde, dát was waar ik voor ging en dát was waarvoor ik ideeën en plannen te over had. En ik kon niet wachten om ermee te beginnen. Het enige waar ik niet op gerekend had, was dat er bij de tandarts een collega zou uitvallen. Ze werd ziek en de vraag was of ik tijdelijk haar uren kon opvangen. Ongeveer tegelijkertijd raakte m’n Zumba-instructeur geblesseerd en ik had nét toegezegd zijn lessen over te nemen, toen dus dezelfde vraag van de tandarts kwam. Dat hield in dat ik op dinsdagochtend na een uur Zumba onder de douche door rende om vervolgens op de fiets te springen en naar de tandarts te racen. Niet ideaal, maar voor een maand of twee moest dat wel te doen zijn. De donderdagochtend extra was minder hectisch, maar omdat de tandarts werkt van 8 tot 13 uur en de jongens om 15 uur alweer uit school kwamen, bleef er weinig tijd over om flink aan de slag te gaan met mijn projecten en plannen voor mijn eigen onderneming, en het afronden van m’n scriptie. Maar goed, zo voor een maand of twee, het was te overzien.

Alleen duurde het geen maand of twee. In mei bleek dat we de uitgevallen collega vóór de zomervakantie niet meer hoefden te verwachten. Nou ja, dat waren nog twee maandjes, dat lukte dan ook nog wel. Vlak voor de zomervakantie werd de verwachting september, in augustus werd duidelijk dat ze helemaal niet meer zou terugkomen. Ongemerkt waren er dus zomaar ineens máánden voorbij gevlogen, waarin ik wél andere toezeggingen voor projecten en samenwerkingen had gedaan. De basis van die toezeggingen was een verwachte terugkeer van mijn collega in september, waardoor ik in september weer terug zou gaan naar mijn 5 uur per week bij de tandarts, in plaats van de 11,5 per week die ik het afgelopen half jaar had gewerkt.

Maar zoals gezegd, die collega zou niet meer terugkomen. Ik liet de tandarts weten dat ik het allemaal heel vervelend vond, maar dat ik zo langzamerhand toch wel van die extra uren af wilde. Met name die belachelijk drukke dinsdag, waarvan hij in april zélf nog had gezegd dat het too much was, dat racen vanuit de sportschool, en waarvan ik toen zei dat ik het voor tijdelijk geen probleem vond. Hij begreep dus ook dat ik van die dinsdag af wilde en hij vroeg of ik hem nog wat tijd wilde geven om een oplossing te zoeken. Dat vond ik op zich ok, “maar,” zei ik erbij, “het moet niet nog eens maanden gaan duren”. Want ondertussen waren we in september beland; de startmaand van die toezeggingen die ik had gedaan en de startmaand van extra uren Zumba, die ik had aangenomen omdat de extra uren bij de tandarts tijdelijk zouden zijn.

M’n scriptie lag al die tijd ook ontzettend te verstoffen. Want ja, al die tijd nam ik me voor om die af te maken als ik niet meer extra bij de tandarts hoefde te werken en er tijd voor had. Afgelopen week had ik een week ‘vrij’; de tandarts was met vakantie en door zelf ook twee vakantiedagen op te nemen, had ik een tandartsloze week. Dus ik ging hard aan de slag met m’n scriptie, maar moest tussendoor ook nog heel veel andere dingen doen. En eerlijk is eerlijk, ik heb ook heel veel nagedacht over deze hele situatie. Ik heb ontzettend het gevoel dat 2017 ongemerkt door m’n vingers is geglipt en dat ik dat zomaar heb laten gebeuren. Had ik dit in april geweten, dan was alles héél anders gelopen.
Zeker nu ik als bonus vandaag ontdekte dat als ik niet héél rap die klotescriptie schrijf, ik alsnog verplicht moet overstappen naar de (inmiddels niet meer zo) nieuwe master. Wat inhoudt dat ik een groot deel van m’n gehaalde studiepunten verlies en een aantal verplichte vakken zal moeten gaan afronden, waarvan sommigen pas weer in september 2018 worden aangeboden. De stress die ik inmiddels al had kwam vanmiddag tot een serieus verlammend hoogtepunt. Want als ik de afgelopen week al minder aan m’n scriptie heb kunnen doen dan dat ik had gewild, hoe moet ik dat dan in godsnaam gaan doen als ik vanaf volgende week weer gewoon ‘vrolijk’ 11,5 uur bij de tandarts moet rondhuppelen?!

Heb ik er spijt van dat ik het afgelopen half jaar niet wat strakker mijn dromen en doelen in de gaten heb gehouden? Absoluut. Ontzettend veel spijt. Alhoewel ik nu zekerder dan ooit weet wat ik wil – mijn inkomen bij elkaar dansen, sporten, schrijven, filmen en adviseren – heb ik op dit moment gewoon geen idee hoe ik dat in vredesnaam moet aanpakken. Behalve dit verhaal is er het afgelopen jaar natuurlijk nog veel meer voorgevallen. Nog héél veel meer. Ik ben altijd trots geweest op mijn veerkracht. When life knocks you down do a burpee, dat soort kreten. Maar ik heb deze week, en met name vandaag, gemerkt dat mijn veerkracht op is. Ik voel me alsof ik een marathon heb gelopen, vlak voor de finish ben gestruikeld en niet meer op kan staan. Terwijl blijven liggen absoluut geen optie is…