Wie mij al wat langer volgt, weet dat ik heel regelmatig ‘niet het beste idee ever‘ heb, maar dat dat over het algemeen wel de ideeën zijn die het meest opleveren, het best uitpakken, of het leukste resultaat geven. Die ‘niet beste ideeën ever‘ zijn meestal ook de ideeën die me compleet uit m’n comfort-zone trekken en juist dát is waardoor je je ontwikkelt denk ik. Je wordt er niet alleen creatiever van, je verlegt ook grenzen en je leert dat je veel meer kunt en weet dan je zelf eerst dacht. Alleen de dagen die voorafgaan aan de uitvoering van zo’n ‘niet het beste idee ever‘ leveren best veel stress op, omdat ik dan zelf ook echt wel in de gaten heb dat het ‘niet het beste idee ever‘ is. Het lullige is alleen dat al die ‘niet het beste idee ever’-gevallen beginnen als ‘Oh, dit is dus echt een Heel Goed Idee!’

Ongeveer een maand geleden bijvoorbeeld had ik het Heel Goede Idee om me aan te melden voor de instructor-training van Strong by Zumba. Niet dat ik direct plannen heb om die les ook echt te gaan geven, maar het had gewoon nogal wat voordelen om die training vóór 1 juni te volgen, omdat er nogal wat verandert in het programma na die datum. En dat ik op dit moment die les nog niet wil geven, betekent natuurlijk niet dat ik dat over, nou, een jaar of iets nog steeds niet zou willen. Zul je altijd zien dat ik het dan wel zie zitten en die training (nog) niet heb gedaan. Dan sla je jezelf ook voor je kop natuurlijk. Dus Heel Goed Idee: Ik ga vóór 1 juni Strong by Zumba doen en ik schreef me in.

Ik zei natuurlijk al eerder dat Strong by Zumba eigenlijk helemaal niet zo veel met Zumba te maken heeft, omdat het geen ‘huppelklasje’ is, maar werkt met push ups en burpees en aanverwante oefeningen. Mijn doel voor dit jaar was op 1 januari nog om eind december een burpee te kunnen, eentje ja, dus ik had zelf al nattigheid moeten voelen toen dit Heel Goede Idee opborrelde. Maar hey, ik had nog een maand, kwam vast goed. Ik had nog nooit meegedaan met een Strong by Zumba- les en ik had me ook nog helemaal niet echt verdiept in het concept, maar nee, dat kwam vast goed. Pas op het moment dat ik het met Charlie (instructeur, international presenter, die ja) over dit plan had en zijn reactie “If you really want to do this, you MUST come to my Pilates classes.” was, kreeg ik in de gaten dat dit misschien toch niet het beste idee ever was.

Zo kwam het dus dat ik eind april voor het eerst in een Pilatesklasje terecht kwam. Ik had geen idee wat me te wachten stond en van Charlie was ik ook al niet echt veel wijzer geworden. Die had alleen maar staan grijnzen toen ik vroeg wat het inhield. Het begon allemaal makkelijk genoeg, beetje stretchen zoals we ook na Zumba deden, so far so good. Daarna werd het dramatischer. Niet zozeer omdat het allemaal veel te ingewikkeld was of iets, maar omdat ik het gewoon niet kon. Op m’n rug liggen met m’n complete wervelkolom op de grond was nog wel te doen, maar toen Mr. Pilates riep dat de benen gestrekt de lucht in moesten, realiseerde ik me dat ik in de problemen zat. Ik kon namelijk óf mijn benen omhoog krijgen óf strekken, niet allebei tegelijk. Maar terwijl ik nog lag te bedenken welke variant het meest leek op wat Mr. Pilates voordeed, riep hij al dat die gestrekte benen nu gestrekt moesten zakken tot een hoek van 45 graden met de vloer. Wiskunde is nooit mijn sterkste kant geweest, maar ik hoefde niet bepaald het brein van Einstein te hebben om te weten dat dat natuurlijk godsonmogelijk was.

Wat me ook niet al te makkelijk af ging, of nou ja, het ging helemaal niet en ik ging af, was gaan zitten vanuit een gestrekt liggende houding. Mr. Pilates deed het voor en ik kon hem alleen maar met open mond aangapen. Hoe doe je dat? Hoe? HOE DAN??? Ik kreeg óf mijn romp en mijn benen tegelijk de lucht in, of geen van beide. Het lukte wel toen hij mijn benen tegen de grond drukte, maar dat was natuurlijk valsspelen. En hij kon ook niet bepaald steeds bij die oefening op m’n benen gaan zitten. Ik moest het dus echt zelf doen. Met een klein zetje met m’n elleboog lukt het wel aardig, maar erg trots ben ik niet op mijn uitvoering. En dat kan ik niet uitstaan. Ik wil zonder valsspelen kunnen gaan zitten ja!

Dus een week later lag ik weer op leenmatjes op de grond in de sportschool. Sterker nog, in twee verschillende sportscholen, want wilde ik me een beetje voorbereiden op die training, dan moest ik wel ál zijn Pilateslessen volgen, vond Mr. Pilates. Maandag en dinsdag dus, alhoewel mijn rug dat niet zo leuk vond, want die leenmatjes zijn vrij dun. Mr. Pilates adviseerde iedereen een eigen mat te regelen, maar ik zag de lol er nog niet genoeg van in om dat te doen. Totdat hij riep dat zo’n matje hetzelfde is als een tandenborstel; net zo persoonlijk. Dus afgelopen week lag ik op een eigen (en stuk dikkere) mat in twee sportscholen op de grond. Dat vond mijn rug in ieder geval een stuk leuker, maar mijn buikspieren protesteerden naderhand toch echt heftig. Het mooie is ook wel dat Mr. Pilates “Sorry!” blijft roepen bij iedere nieuwe martelmove die hij introduceert, maar er ondertussen wel op zo’n manier bij staat te grijnzen dat ik het idee krijg dat hij helemaal zo “sorry” niet is.

Toch merk ik wel aan mijn lijf dat regelmatig naar Pilates gaan helemaal zo’n slecht idee niet is. Alhoewel ik m’n knie nog echt niet bij m’n neus krijg als m’n been gestrekt is terwijl m’n andere been gestrekt een paar centimeter boven de grond hangt (vraag maar niks), merk ik wel vooruitgang in wat ik doe. Minimaal, ok, maar toch. Maar of die paar keer dat ik me nu inmiddels vanaf de grond heb liggen vergapen aan de flexibiliteit van Mr. Pilates er nu echt voor gaan zorgen dat die training zondag uiteindelijk stiekem toch een goed idee blijkt te zijn… Ik betwijfel het.