Wie mij een beetje kent, weet dat ik een zwak heb voor de Efteling. Eigenlijk is dat zelfs nog wel zwak uitgedrukt, want ik ben gewoon gek op dat pretpark. Ik krijg er nooit genoeg van en als iemand nu aan me vraagt of ik morgen meega, dan sta ik morgenochtend om 8 uur klaar.

Begrijp me niet verkeerd, andere pretparken vind ik heus ook heel leuk. En ik heb er best wel wat gezien. Sinds 1990 al vier ik Leidens Ontzet over het algemeen buiten Leiden. In dat jaar – ik was tien – gingen we naar Het Land van Ooit. Superleuk en dat smaakte zeker naar meer. In 1991 gingen we dus weer, maar toen was ik met mijn elf jaar net een beetje te oud voor het park. Ik vond het leuk, maar ook wel een klein beetje kinderachtig. Dus in 1992 gingen we naar Ponypark Slagharen, Hellendoorn deden we in 1993 en in 1996, we zijn in Walibi geweest en in 1994 gingen we voor het eerst op 3 oktober naar de Efteling. Natuurlijk was dat niet mijn eerste keer daar, nee zeg, ben je gek! Ik vond het wel echt het leukste park van allemaal.

Iedere gelegenheid die ik had, greep ik aan om naar de Efteling te gaan en nadat ik Ian leerde kennen, zijn we eigenlijk ieder jaar wel geweest. Winterefteling, Zomerefteling, 3 oktober-Efteling… Dus het is ook niet echt een verrassing dat hij me ten huwelijk vroeg in de Efteling. De oude 3 oktober-traditie hield ik in ere: ook mijn kinderen vieren Leidens Ontzet niet in Leiden, maar mijn kinderen kwamen eigenlijk alleen maar in de Efteling. Behalve dan twee jaar geleden, toen we naar Slagharen gingen. Vonden ze leuk, maar een jaar later wilden ze toch maar weer naar de Efteling.

Mijn favorietste attractie is het Spookslot, maar de Fata Morgana is een goede tweede. Niet alleen is 3 oktober – Efteling dus een traditie, het is een traditie in een traditie dat we een dag Efteling beginnen én eindigen met de Fata Morgana. En altijd als je daar doorheen vaart en je komt bij de sultan en zijn harem, hangt daar zo’n specifiek luchtje. Heel subtiel, echt heel lekker. In een gekke bui vroeg ik een paar jaar geleden in het winkeltje of dat spul niet in flesjes te koop was, want dat wilde ik thuis ook wel. Tot mijn stomme verbazing wás het te koop in flesjes – alleen op dat moment even niet, want uitverkocht. Sindsdien loop ik iedere keer nadat we in de Fata Morgana zijn geweest het winkeltje binnen, op zoek naar die flesjes. Steeds uitverkocht. Behalve die keer dat ik geen budget had om een flesje te kopen. Karma is a bitch.

Woensdag waren we er dus weer. Ik liep alweer weken af te tellen, was alweer dagen hyper en ik denk serieus dat ik van ons allevier het enthousiastst was. Dat is ook niets nieuws, want dat ben ik altijd al geweest. Dat de Fata Morgana dicht was voor onderhoud, so be it, dat ging onze dag niet vergallen! Of nou ja, toch een beetje. Want een dag Efteling niet beginnen en eindigen met die attractie, dat voelde best vreemd. Eigenlijk wilde ik een flesje Fata Morgana-geur hebben om het een beetje goed te maken, maar niet alleen de attractie was dicht, het hele plein was afgesloten. Ook het winkeltje dus. Ik grapte nog even tegen Ian dat er een vloek op die geur lag of zo. Wéér niet.

Aan het eind van de dag, die we nu dus afsloten met het Spookslot wat op zich ook niet heel gek was, wilde de jongste nog een souvenirtje kopen. We doken het winkeltje bij de ingang in, keken een beetje rond, en toen zag ik ze staan: een heleboel flesjes Fata Morgana-geur! Omigod! Het liefst had ik er gelijk tien gegrepen, overdrijven is ook een vak natuurlijk, maar ik hield het keurig bij één. Ondanks dat de Eftelingdag er weer op zat, was ik helemaal happy. Eindelijk zou mijn huiskamer ook zo’n heerlijk subtiel Fata Morgana-geurtje krijgen. Ik kon niet wachten tot ik thuis was!

Toen ik in de auto af en toe mijn tas open deed, kwam het Fata Morgana-geurtje me al heel subtiel tegemoet. “Nou nou,” dacht ik nog, “als het in het flesje al zo sterk ruikt, dan moet ik het echt bij één heel voorzichtig spray’tje houden straks!”
Eenmaal thuis kwam ik erachter dat dat flesje natuurlijk gewoon lekker had liggen lekken in mijn tas. Alles rook naar Fata Morgana. ALLES!!! M’n iPhone, m’n camera, m’n portemonnee, m’n kam, m’n HELE EFFING TAS!
A L L E S!!! En ik kan je vertellen, dat ruikt sterk. Héél sterk.

De kaarsen die ik daarna in grote getale heb staan affikken hielpen voor geen meter. Mijn huis rook potvolblommen nog méér naar Fata Morgana dan die hele effing Fata Morgana zélf! Niet. Te. Doen!
Boven viel het gelukkig wel mee, dus ik kon rustig slapen. Behalve dan dat mijn iPhone naast me lag en ook nog een zweempje Fata Morgana droeg. In de huiskamer had ik een raam open laten staan, zodat de lucht een beetje kon vervliegen. Toen het 3 oktober-vuurwerk begon, had ik goeie hoop dat er een beetje vuurwerklucht naar binnen zou komen om de boel een beetje te neutraliseren.

Ja. Dat had ik gedroomd natuurlijk. Toen ik vanmorgen beneden kwam en de deur naar de woonkamer open deed, was het alsof de Fata Morgana me even drie fiksen stoten recht in m’n smoeltje uitdeelde. Bam, bam, BAM! “Jij wilde Fata Morgana?! Hier héb je Fata Morgana, bitch!” KNAL!
De jongens waren er ook niet zo van gecharmeerd. Ik zag ze toch echt stiekem een paar keer naar elkaar kijken, met hun ogen rollen en denken: “Ja hoor, mamma heeft ook weer wat.” En toen ik gisteren op het schoolplein m’n AirPods uit m’n (andere!!!) tas haalde, zag ik iedereen verbaasd opkijken: “Hè? Fata Morgana?” Ook het doosje van m’n AirPods meurt ernaar, ja. Sterker nog, dat doosje even vasthouden en die lucht zit ook weer aan m’n handen. En aan m’n broek. M’n vest. M’n haar.

Eenmaal weer thuis na m’n afspraak durfde ik bijna de woonkamer niet in. Want al toen ik de voordeur openmaakte, rook ik heel subtiel die lucht. Maar zó subtiel, dat ik even begon te twijfelen of die lucht niet gewoon in m’n neus zat inmiddels. Toch maar op de bank gaan zitten, en de geur is nu zover vervlogen dat het inderdaad redelijk subtiel ruikt. De geur is niet weg. En heel, heel subtiel is het ook nog niet, maar mijn woonkamer is weer leefbaar. M’n tas durf ik nog even niet aan te raken, want ik denk dat als ik die verplaats de geur ook weer even wat sterker omhoog komt, maar verder ruikt het in m’n kamer best wel weer aangenaam.

Ik moet eerlijk zeggen: van dit subtiele Fata Morgana-geurtje krijg ik wel echt heel veel zin om weer naar de Efteling te gaan. Woei!