Bron: davidhc

De hele dag lijkt voorbij te kruipen. Je probeert nog wat te stampen, je wilt je korte termijn-geheugen nog even flink aan het werk zetten… Het liefst zou je álle stof in je korte termijn-geheugen zetten, zodat je zeker weet dat je de kennis vanavond paraat hebt. Je maakt wat oefenopgaven, je zucht diep als blijkt dat je wéér hetzelfde feit over het hoofd hebt gezien. Je denkt er zelfs even over om maar helemaal niet te gaan, want zo hoog schat je je kansen bij nader inzien helemaal niet in.

Dan wordt het tijd om te vertrekken en je gaat toch. Onderweg probeer je alles voor jezelf nog eens te herhalen. Je eet wat, je koopt cola of Red Bull voor de nodige energie en je komt aan in het studiecentrum. Je gaat zitten en als makke schapen komen medestudenten binnen. Diep in gedachten verzonken, of nog met de neus in de boeken. Het is stil, niemand praat.
Er komt een medewerkster vertellen dat je naar het lokaal mag, als je wilt. Als lammetjes die naar de slachtbank geleid worden staat iedereen zwijgzaam op en zoekt zijn tafel. Eenmaal in het lokaal mag je alleen de toegestane hulpmiddelen op je tafel hebben. Nog snel wat aantekeningen doorkijken mag niet. Sommige studenten lopen het lokaal weer uit voor wat last minute-stampwerk.

Het is 7 uur, de deuren gaan dicht en het tentamen wordt uitgedeeld. Je kalkt op kladpapier, je probeert een samenhangend verhaal te schrijven op het uitwerkpapier. De tijd tikt door en je werkt als een bezetene. Je leest, je zoekt op, je schrijft, je denkt, je bedenkt iets anders en je schrijft, je schrijft, je schrijft. Om 9 uur zegt de surveillant dat je nog ongeveer een uur de tijd hebt. Het zweet breekt je uit en je schrijft sneller en meer en sneller en meer. Dan is het 10 uur en moet je ophouden. Je handschrift op de eerste bladzijde is schoonschrift vergeleken met dat op de laatste bladzijde. Schrijfkramp, moe, uitgedroogd… Je verlaat het lokaal en je gaat naar huis. Slapen. Dat is alles wat je nog wilt.

De volgende dag check je om het uur op Studienet of het voorlopige antwoordmodel al online staat. Je hart maakt een sprongetje als je ziet dat het er is, maar het bestand openen durf je nog niet aan. Je haalt diep adem, opent het toch en als een razende lees je de antwoorden, het aantal punten dat voor ieder antwoord gegeven worden en je probeert snel te rekenen. Dat lukt niet. Je leest de antwoorden nog eens rustig. ‘Dat heb ik genoemd!’ 2 Punten. ‘Dat heb ik opgeschreven!’ Nog eens 2 punten. Je telt en je rekent, maar je rekent wel krap. Je wilt jezelf niet rijk rekenen. Er zijn drie mogelijke uitkomsten: ‘Ik zou het gehaald kunnen hebben, ik zou het gehaald kunnen hebben als er een vraag wordt geschrapt/als die beredenering ook goed wordt gerekend/als dat antwoord ook klopt, dit mag ik zo goed als zeker gaan herkansen, over 2 maanden.’ Welke uitkomst je ook denkt te hebben, je weet het pas zeker als de definitieve resultaten bekend gemaakt worden en dat kan tot zes weken duren. Er rest je nu niets anders dan afwachten…