Bron: Chris Brown

Picture this: Na twee zwangerschappen is je kledingkast een bonte verzameling van positiekleding, te grote kleding, comfortabele kleding en te kleine kleding. Met twee kleine kinderen is het vlekgevaar natuurlijk redelijk hoog, dus over het algemeen is een makkelijke spijkerbroek met een makkelijk shirt de beste kledingkeuze die je kunt maken. Niet helemaal zoals je het zelf graag zou zien, je zou er liever hip en happening bijlopen, maar die tijd komt wel weer. Als je kinderen wat groter zijn en beter zijn in mikken, als ze weer eens een glas limonade omkiepen.

In deze setting krijg je dan plotseling bericht dat je op stagegesprek mag komen. Je verwacht er niet veel van, je had heel dat gesprek al niet verwacht, maar je wilt natuurlijk toch een verpletterende indruk maken. En dat lukt dus écht niet in je sweater met pindakaasvlekken (heerlijk, zo’n dikke knuffel na het ontbijt).

Zo ongeveer stond het er in Huize Josanne voor op de dag van dat stagegesprek. Totaal geen ervaring met advocatenkantoren en hun inwoners, dus ik gokte op ‘netjes’. Een witte blouse, maar daar scheen m’n bh doorheen. Topje eronder. Of het puur psychisch was of niet daar ben ik nog steeds niet achter, maar m’n bh scheen ook dáár nog doorheen. Spencer eroverheen. M’n bh was niet meer zichtbaar, maar damn wat maakte dat me dik! De tijd begon te dringen, dus het moest maar. De beste spijkerbroek uit mijn collectie eronder, laarzen met hakken… Het kon ermee door.

Tegen al mijn verwachtingen in had ik een stage te pakken. Ik belde nog even voor de laatste details, had moeite om niet ál te jubelend te klinken en wilde net ophangen en een rondedansje doen toen ik nog net hoorde zeggen ‘en op werkdagen liever geen spijkerbroek dragen. Is dat een probleem?’
‘Nee hoor, natuurlijk niet,’ hoorde ik mezelf heel kalm zeggen. Ondertussen gingen in mijn hoofd werkelijk álle alarmbellen rinkelen. Shiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit!!!

Ik had nog niet opgehangen of ik rende naar de slaapkamer. In een blinde paniek trok ik alles uit de kast. Spijkerbroek, Zumba Capri, spijkerbroek, spijkerrok, Zumba Cargo, spijkerbroek, spijkerrok…. Verslagen zakte ik tussen al het spijkerstof. Screwed, dat was ik.
Toen mijn kast bijna helemaal leeg was, haalde ik van ergens achterin op een plankje een zwarte broek tevoorschijn. Ha! Ik had écht niet alleen maar spijkerbroeken dus! Ik trok de broek aan, kreeg ‘m zowaar ook nog dicht, dus als ik de rest van de dag geen adem meer zou halen kon dat best. Tot ik in de spiegel keek. Een rollade was er niets bij.

Gelukkig zag ik op die plank nog een andere zwarte broek. Met krijtstreepje. Hoe sjiekies was dat! Ik trok de broek aan, liep naar de spiegel en ondertussen zakte de broek tot op m’n enkels. Deze broek was duidelijk uit mijn between pregnancies-periode. Hoe dan ook, toen ik alle spijkerstof, Zumba Wear, te groot, te klein of positie apart had gelegd had ik niets meer achter de hand. Hoe moest ik, met twee kleine kinderen, in vredesnaam binnen een week lawyer proof-kleding scoren?

Internet! Vandaag besteld, morgen in huis! Ik klikte en ik klikte en ik klikte en ik hoopte maar dat ik de maat goed zou gokken, dat de modellen me zouden staan, dat de stof een beetje ok zou zijn… En ik wachtte af. De postbode werd helemaal knettergek van me die week; pakjes brengen, pakjes halen, pakjes ruilen. Maar mijn missie was geslaagd. Met nog een heel weekend te gaan had ik genoeg in mijn kast hangen om een paar weken vooruit te kunnen. Problemen zijn er om opgelost te worden.

Op zaterdag bekeek ik mezelf in de spiegel. Haar opgestoken maar niet truttig, goeie broek, fijne trui, ge-wel-di-ge laarzen… Ik zag er werkelijk uit als een heuse rechtenstudente. Toen liep ik naar de gang om mijn jas aan te trekken. Mijn winterjas. Van spijkerstof. Verflixt!

It is not important what I am, but what I am… becoming…!*

*uit Red Dragon