Vijf weken geleden wist ik dat ik een afspraak had met iemand die ik via mijn studie had leren kennen om ‘volgende week’ eens kennis te komen maken. Hij had meer werk dan hij in zijn eentje aan kon en ik wilde graag – zoals al een paar jaar – juridisch inhoudelijk aan het werk. Dus ik zou bij hem langsgaan, misschien kon ik hem wat werk uit handen nemen, win win. Ik wist vijf weken geleden ook dat ik ‘overmorgen’ een afspraak had met een tandarts. Via via had ik gehoord dat hij moeite had het rooster voor z’n assistentes rond te krijgen vanwege tijdelijke uitval, dus misschien kon ik tijdelijk bij hem aan de slag, hij blij, ik blij. Bovendien wist ik vijf weken geleden dat ik een beetje haast moest gaan maken met de opdrachten voor methodologie van het privaatrecht, de stof voor faillissementsrecht en de presentaties voor methodologie van het privaatrecht en voorbereiding onderzoek. Dat waren een paar keiharde, niet te missen deadlines.

Vijf weken later is april plotseling voorbij en zag niet alleen april er héél anders uit dan ik vijf weken geleden nog dacht, ook de komende maanden (jaren misschien?) hebben ineens een heel ander gezicht gekregen. Wat ik wel had voorzien was dat april een belachelijke drukke maand zou gaan worden.

Op Goede Vrijdag maakte ik kennis met de tandarts en alhoewel hij gewend was met preventie-assistentes te werken en ik dat niet ben, besloten we toch eens te kijken of ik iets voor hem zou kunnen betekenen. Ik besprak alles met m’n man, die het voorlegde aan zijn collega’s en zo voor een week of acht was het geen probleem als hij meer thuis zou werken, zodat ik naar de tandarts kon. Uiteindelijk gingen de kinderen niet naar de buitenschoolse opvang en om dat nou helemaal te regelen voor twee maanden vond ik ook een beetje overkill.

Na Pasen vertrok ik dus naar een andere tandarts dan m’n eigen tandarts. De beste man had natuurlijk andere voorkeuren, andere producten, andere indeling van de praktijk en een andere manier van werken, maar de behandelingen an sich zijn natuurlijk in de basis overal wel hetzelfde. Ik had er wel vertrouwen in dat dat goed zou komen, maar ik merkte wel dat zijn praktijk volledig was ingericht op preventie-assistentes. We besloten dat we het gewoon maar gingen proberen; extra handen zijn altijd beter dan geen handen, en ik kon mijn spaarrekening een beetje spekken in april en mei.

Twee dagen later karde ik richting studiegenoot voor de kennismaking/lunch/bekijken wat we voor elkaar konden betekenen. Vier uur later karde ik terug naar huis, belde m’n man vanuit de auto en op zijn vraag hoe het was geweest kon ik alleen maar stomverbaasd antwoorden: ‘Ik geloof dat ik een fulltime baan heb.’ Hij geloofde het net zo min als ik, maar twee dagen later kreeg ik een e-mail met een contract en weer twee dagen later – het was inmiddels maandag – reed ik weer richting Haarlem voor m’n eerste werkdag. Omdat april zonder fulltime job al achterlijk druk zou zijn, spraken we af dat ik in april drie dagen per week zou werken en dat dat vanaf mei fulltime zou zijn. Thuiswerken was ook geen enkel probleem gelukkig, maar uiteindelijk werkte ik vanaf de eerste dag al wel meer dan die drie dagen. Pas om acht uur ‘s avonds weer in de auto terug naar huis stappen was meer regel dan uitzondering.

Een week later besloot ik het tentamen faillissementsrecht te laten schieten. Het was een harde deadline, want het was de laatste mogelijkheid om dat vak te halen, maar nadat ik een aantal voorbeeldtentamens had gemaakt werd me pijnlijk duidelijk dat ik aan dat vak écht te weinig gedaan had de afgelopen tijd. In die week ging ik ook naar Utrecht om Voorbereiding onderzoek af te sluiten. Presentatie ging gelukkig goed, dus dat vak kon ik afstrepen. Ik kreeg wel een mailtje dat ik nog niet genoeg studiepunten had om me in te mogen schrijven voor de scriptie, maar dat wist ik al.

Weer een week later moest ik naar Utrecht om het vak Methodologie van het privaatrecht af te sluiten met een presentatie. Presentatie ging gelukkig bijzonder goed, maar het vak afsluiten zat er nog niet in: een van de opdrachten was nog niet goed genoeg. Inmiddels heb ik die opdracht opnieuw gemaakt, was ie wel goed genoeg en heb ik ook de punten voor dit vak binnen. En daarmee ook voldoende punten om aan de scriptie te mogen beginnen. Behalve de scriptie heb ik dan nog Internationaal strafrecht te gaan en Insolventierecht (als vervanger voor Faillissementsrecht); twee tentamens in augustus.

Naast studie en werk hebben we ook rapportavonden, judotoernooien, oraties, diplomaturnen, verjaardagen, vrijmarkten en sportdagen gehad, dus ik vind het ook niet heel gek dat ik best een klein beetje moe ben. En dan zijn die tweede tandarts en ik het er ook nog ergens deze maand over eens geworden dat het voor ons allebei toch niet werkte, dus die viel (gelukkig?) af in deze enorme chaos.

Vijf weken dus ‘maar’, maar wat een wereld van verschil. Vanaf komende week werk ik fulltime, gaan de jongens naar de buitenschoolse opvang, werkt de man een vaste dag per week vanuit huis en ben ik nog maar één scriptie en twee tentamens verwijderd van m’n LLM. What a difference a month makes.