Mijn allereerste website bouwde ik in het jaar 2000. Ik had een boekje met de spannende titel ‘HTML voor beginners’, ik hoefde niet heel hard te werken voor de opleiding die ik destijds deed en we hadden net met zijn allen de millennium-bug verslagen. Op die eerste website stonden plaatjes, maar hij paste toch in z’n geheel op een floppy. Omdat ik niet precies wist wat er nou op die website moest komen aan informatie, schreef ik maar zo’n beetje iedere dag op wat ik deed. Bloggen voordat het hip was, zeg maar.

Daar was de lol al snel vanaf. Het was een ontzettend geklooi om dat iedere keer aan te moeten passen in de HTML-code en na een paar weken stond er eigenlijk alleen maar een enorme lap tekst op. Archiveren deed ik niet en reacties achterlaten was ook niet mogelijk. Niet dat het had uitgemaakt als het wel mogelijk was, want er was toch geen kip die het las. Internet was nog echt iets exotisch. Eind 2002 zag het er heel anders uit. Meer mensen hadden internet en ik ontdekte het fenomeen weblog, alhoewel het gros van de mensen die ik ontmoette het maar raar vond om alles wat je meemaakte en dacht zomaar openbaar op internet te kwakken. Vaak vertelde ik dus niet eens dat ik blogde. WordPress bestond nog niet, dus ik was aangewezen op sites als Diaryland en Xanga. Dat was hoe dan ook een stuk minder omslachtig dan iedere keer in de broncode van je site te klooien.

Als het op bloggen aankomt, ga ik dus al een poosje mee. In het begin nieuw en heel persoonlijk, want behalve de paar andere bloggers die je kende, las niemand wat je op het wereldwijde web slingerde. Blogs werden dagelijks geüpdatet – als het al niet meerdere keren per dag was – en bloggen had een hoog ons kent ons-gehalte. Niet alleen dat veranderde, ik werd ouder, kreeg kinderen en de social media schoten als paddenstoelen uit de grond. Veel updates die ik ‘vroeger’ op mijn blog plaatste, bleken inmiddels niet meer te zijn dan status updates op social media. Bovendien waren er veel meer vreemde ogen die meelazen, dus zo heel persoonlijk wilde ik ook niet meer bloggen. Maar ik wilde nog wel schrijven over mijn rechtenstudie aan de Open Universiteit! Hoe ik dat beleefde, hoe ik dat combineerde met mijn gezin en hoe het was om rechten te studeren. Begin 2011 besloot ik daarom dit domein te gebruiken voor blogs over m’n studie, en om ergens anders persoonlijk te bloggen. Dat persoonlijk bloggen deed ik een maand later al niet meer. Mijn kinderen hebben er uiteindelijk niet voor gekozen om nu al op internet te belanden.

Josanne in her own write (met recht geschreven) werd de plek waar ik frustraties, successen, en wonderlijke inzichten kwijt kon. De titel koos ik vanwege de driedubbele lading: write, als in schrijven, wat ik al van kleins af aan graag doe en wat ik hier, op deze site, deed over mijn rechtenstudie. Write klinkt als right, recht, rechten, u snapt de link. Daarnaast is ‘in his own write‘ de titel van een boek van John Lennon, één van mijn helden in de muziek. Vond ik wel mooi.

Naarmate mijn rechtenstudie vorderde, kwamen hier toch weer een aantal persoonlijke(re) blogs terecht. Want laten we wel wezen, blogs over uiterlijk, liefde voor papier en sport hebben op zich niet heel veel met een rechtenstudie te maken. Die rechtenstudie is overigens ook al bijna volledig achter de rug. Het enige dat nu nog tussen mij en m’n LLM staat, is de scriptie. Maar ook daarmee ben ik al een flink eind op weg. En dan daarna? Een blog over rechten studeren zonder dat ik nog rechten studeer? Ik merk dat het de laatste tijd al lastiger wordt om iets over m’n studie te schrijven, anders dan dat ik de veranderingen bij de OU verschrikkelijk vind, dus laat staan dat ik er nog iets zinnigs over kan schrijven als die binding weg is. Bovendien was mijn doel altijd de advocatuur, ondanks dat ik me wel realiseerde dat ik dan een aantal andere dingen die ik heel erg leuk vind niet meer zou kunnen doen. De advocatuur trekt me nog steeds, maar ik moet heel eerlijk toegeven dat de combinatie van juridisch, schrijven en sport me toch ook wel bijzonder goed bevalt en dat ik het idee om op deze manier een salaris bij elkaar te werken helemaal zo slecht niet vind.

“Goed verhaal, Jo. Lekker kort ook.” Ik hoor het je denken. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat de enorme stilte van de laatste tijd voornamelijk te maken had met het gebrek aan inspiratie voor studiegerelateerde blogs en het idee dat dát de blogs waren die ik zou moeten schrijven. Ik sla dus een andere weg in, maar weet nog niet precies welke. Ik heb geweldige ideeën, maar ik moet nog even afwachten of de uitwerking me ook bevalt. Wat je hier vanaf vandaag kunt verwachten? Ik heb werkelijk nog geen flauw idee. En dat vind ik heerlijk.