Terug in de tijd

Nu mijn innerlijke Berdien Stenberg weer ontwaakt is en geen plannen heeft zich weer twintig jaar te laten onderdrukken, was er natuurlijk één handeling die niet kon uitblijven. Ik ging terug naar de bron en zocht op YouTube naar het filmpje waarmee het eigenlijk allemaal begon: Berdien Stenberg, Rondo Russo. En ik kan er niets aan doen, maar ik heb nu zó! Veel! Vragen!

Na tien seconden komt Berdien in beeld. Shiny fluit, obviously, en een knalgele outfit. Ja goed, het waren de jaren ’80 en toen fluoresceerde alles je ogen kapot, maar zij knalt wel heel hard van het beeldscherm af nu. En dat pak… Ik weet het niet, maar ziet dat er niet uit alsof ze net van een ruimtereis is teruggekeerd?

Iedere keer als ze even een paar maten geen nootjes te spelen heeft, maakt ze een ietwat dubieuze beweging bij die fluit terwijl ze net iets te gelukzalig kijkt. Was ze een tijdgenoot geweest van Elvis (die op tv alleen met z’n bovenlichaam mocht worden afgebeeld vanwege zijn heupbewegingen), dan zouden deze beelden het waarschijnlijk ook niet tot uitzending geschopt hebben. Maar, met haar knalpak zou ze ook op de zwartwit-tv geschitterd hebben, dat dan weer wel.

Na ongeveer een minuut komt het publiek wat vaker in beeld en wat gaan die lui los op dit melodietje! Het moment waarop zij van het podium afloopt en dat publiek haar swingend volgt, vind ik briljant. Was het de bedoeling dat we direct aan de rattenvanger van Hamelen zouden denken? Want die opzet is wat mij betreft méér dan geslaagd! Haar volgers kijken in ieder geval wel in volle aanbidding naar haar op, alhoewel ze er na twee minuten wel wat ongemakkelijk bij staan te, ja, ‘dansen’. De kleding is trouwens ook… Bijzonder…

Het meisje met het roze shirt was denk ik zo in de wolken dat ze Berdien zou ontmoeten, dat ze spontaan vergat een broek of rok aan te trekken en de jongen naast haar is dan weer vergeten z’n pyjama úit te trekken.

Van zo swingend meedoen in een programma ga je natuurlijk zweten als een otter, dus een zweetband om je hoofd mag niet ontbreken.

Ok, het waren de jaren ’80, maar toen droegen we toch zeker ook gewoon ons hemd ónder ons t-shirt in plaats van eroverheen?

Overigens, zo vanaf 3:58 minuten: Als ik zo heen en weer stond te zwaaien met die fluit, kreeg ik ongenadig op m’n donder van m’n fluitdocente. Misschien is dat zwaaien voorbehouden aan professionals? Alhoewel ik het die fluitdocente ook nooit heb zien doen.

Maar de vraag der vragen, die me niet meer loslaat sinds ik dit filmpje weer bekeek, blijft toch wel deze:

Hoe THE HELL speel je vier minuten dwarsfluit met zó veel lippenstift op, zonder dat het na je optreden op je fluit en over je hele snuit gesmeerd zit? HOE?! Menson?!

Ik vond dit filmpje destijds fascinerend en dat vind ik dus echt nog steeds, zij het om een heel andere reden. Want zo’n fluit, ja, die heb ik zelf ook nu. Maar mèn, waren de jaren ’80 niet fantastisch?!