Bron: dnls

Na 2012 lag de lat natuurlijk ontzettend hoog, maar 2013 had van te voren alvast twee dikke pluspunten: Utrecht is heel wat dichterbij dan Nijmegen, en cybercrime steekt wat mij betreft  ook nog met kop en schouders boven Europees privaatrecht uit. De ontzettend actieve Facebookgroep voor rechtenstudenten van de OU zou na de afsluitende borrel nog uit eten gaan, dus eigenlijk kon deze landelijke studentendag al niet meer mislukken.

De stelling ‘iedereen kan een fiets stelen, maar niet iedereen kan  een computer hacken’ vond ik nogal een dingetje. Ik kan geen fiets stelen. Natuurlijk zou ik best een fiets die op slot staat kunnen optillen en er de straat mee uitlopen, maar dat is me veel te veel moeite. En trouwens, dat het fysiek kan is ook iets heel anders dan dat het psychisch kan; uiteindelijk lukte het me 25 jaar geleden ook al niet een puntenslijper van een kwartje uit een winkel te stelen. De auto die ik tien jaar geleden had, die had ik wel makkelijk kunnen stelen als die niet van mij was geweest, want dat ding kon je starten met een theelepeltje.
Kan ik een computer hacken? Nee, kan ik niet, maar ik moet er wel heel eerlijk bij zeggen dat ik ooit tijdens het vak informatica, toen ik een beetje aan het rommelen was op die schoolcomputer omdat ik de opdrachten al af had, bij de cijferlijsten van onze klas terecht kwam. Dat gaf ik door aan de docent, die stelde dat dat onmogelijk was en dus gaf ik iedereen voor de laatste toets een 10. Een week later lukte het niet meer om bij die lijsten te komen.

Bij ‘hacking cops’ kan ik me nog niet zo veel voorstellen. Een jaar of tien geleden deed ik aangifte omdat ik werd lastiggevallen via internet, maar de ‘cops’ daar raakten volledig het spoor bijster toen ik over ip-adressen begon. Misschien hebben ze inmiddels het boek Hacken voor dummies gelezen.

Ik leerde ook dat het eigenlijk heel dom is om aan internetbankieren te doen en dat mijn MacBook en iPhone, die ik al jaren als mijn beste vrienden beschouw, achter mijn rug om misschien wel vriendjes zijn met louche types… Windows XP kan echt niet meer, maar daar keek ik niet bepaald van op. Dat is gewoon gezond verstand.

Over alle onderwerpen die aan bod kwamen had ik nog wel veel meer willen weten. Een landelijk studentenweekend is natuurlijk te veel van het goede, dus de AJV gaat er mee aan de slag. Maar ik blijf erbij: zo’n studentendag zou gewoon twee keer per jaar moeten zijn. Minstens!

Voor de nieuwe opzet van de master loop ik nog niet echt warm. Stiekem hoop ik dat het omwerken van 4,3 of 8,6 ECTS per vak naar 5 of 10 ECTS flink tegenvalt en dus helemaal niet klaar is voor september 2014. Of dat wie al in juli begint met de master nog net in een overgangsregeling valt. De Toga-top, waar ik twee jaar geleden nog zo enthousiast over was, lijkt jammergenoeg een stille dood te sterven.

Kletsen met mensen die het hele jaar door eigenlijk niet meer zijn dan een naam op je beeldscherm was afgelopen zaterdag ook weer ontzettend gezellig. En ik blijf er bij: alhoewel Heerlen niet direct om de hoek is, voel ik me met de OU meer verbonden dan dat ik me met de Universiteit in Leiden ooit heb gevoeld. Waar dat precies aan ligt durf ik niet te zeggen, maar ik denk dat het voor een groot deel ook komt door de betrokkenheid van de docenten. Zo is er bijvoorbeeld die docent die ik zag op de studentendag in 2011 en op de gesprekkendag van juridische gespreksvaardigheden in 2012 en met wie ik ongeveer twee keer gemaild heb, in 2011, omdat hij mijn bachelor essay moest beoordelen. Hij probeerde zich te herinneren waar hij mijn naam van kende en ik hoefde alleen maar te zeggen ‘het Zumba-essay‘.

Behalve interessante lezingen en gezellige gesprekken, geeft zo’n studentendag ook een ontzettende motivatieboost. Kom maar op met die laatste vakken, want ik lust ze rauw.

Volgend jaar weer!