Het Spook, Gaston en ik
Het was 1993, ik was dertien en ik wilde dolgraag naar Het Spook van de Opera. Ondanks dat ik de musical nooit zag, is het m’n favoriet. En dat komt voornamelijk door een stem.
Het was 1993, ik was dertien en ik wilde dolgraag naar Het Spook van de Opera. Ondanks dat ik de musical nooit zag, is het m’n favoriet. En dat komt voornamelijk door een stem.
De griep was ik nog niet helemaal kwijt en dat merkte ik vooral toen ik m’n buren weer eens martelde met een dwarsfluit. Mán, wat kun je daarvan buiten adem raken! Gelukkig was de griep aan het eind van de week weg.
Deze week stond duidelijk in het teken van die fijne blessure, maar ik heb er dan ook al maanden last van. Er is ook een duidelijk effect op m’n hersenen, want ik heb geen botjes in m’n voet. Het was me het weekje wel weer.
Het was de rode draad van mijn week: m’n dwarsfluit logeerde even bij de “garage” voor een “APK” en ik was dus veroordeeld tot mijn blokfluit. Trauma, wat ik je brom.
Nu mijn innerlijke Berdien Stenberg weer ontwaakt is, was er natuurlijk één handeling die niet kon uitblijven: het filmje waarmee alles begon opzoeken.
Weg met 2019 en hallo 2020! En als het dan toch 2020 is, dan knallen we die kerstboom ook gelijk weer naar de schuur. Terwijl we ondertussen nog even een fijne oude hobby herontdekken. Op naar de eerste burenrel van het jaar!
Omdat ik al mijn goede voornemens al jaren recycle, maakte ik er voor 2020 maar één: balans zoeken, vinden en houden. Want die balans is al te lang weg.
Alhoewel ik wist dat hij niet bestond schreef ik een brief aan Sinterklaas waarin ik hem smeekte om dat ene cadeau. Dat ene ding, dat ik al zo lang zo graag wilde hebben.
In de laatste week van 2019 smeerde ik make-up van 50 euro op m’n snuitje, gingen we met kerst – net als de rest van Nederland – gourmetten, ik probeerde nog even de Moeder van het jaar-Award in de wacht te slepen en ik had het koud. Een waardig einde voor 2019 dus!