Bron: mjk23
‘Stel,’ zei de rechtenstudente tegen me, ‘je werkt in een rechtswinkel ofzo en er komt een man bij je die verdacht wordt van verkrachting. Wat doe je?’
‘De dagvaarding lezen en zijn verhaal aanhoren.’
‘En stel, je maakt een afspraak voor over een paar dagen en in de tussentijd bel je met de politie over deze dagvaarding en dan ontdek je dat die man al twee keer eerder is veroordeeld voor verkrachting. Wat verandert dat voor jou?’
‘Niets.’
‘Niets?! Maar hij is veroordeeld voor verkráchting!’
‘Honderd procent zeker weet ik het natuurlijk pas als ik daadwerkelijk in die situatie terechtkom, maar in beginsel verandert het niets. Voor jou wel dan?’
‘Ja, nou, nee… Natuurlijk niet!’ stamelde ze terwijl ze rood aanliep.
‘Waarom vind je strafrecht zo interessant?’ ging ze verder.
‘Dat vind ik altijd lastig uit te leggen.’
Ze keek verlekkerd en zei: ‘Het is natuurlijk ook gewoon lekker spannend hè, met al die criminelen enzo!’
Bij dit hele gesprek had ik zo mijn bedenkingen, maar het zette me wel aan het denken over motivatie. Want het is zo. Hoe liever ik iets wil doen, hoe meer moeite ik ook heb om te vertellen waaróm. Als iets me ‘wel aardig’ lijkt, schrijf ik zonder al te veel moeite een motivatie van meerdere A4’tjes. Maar als iemand me vraagt waarom ik strafrecht zo boeiend vind, of waarom ik de advocatuur in wil… Blanco…
Deze eigenschap is niet handig. Ik zie me al zitten op een kantoor straks:
‘Waarom strafpleiter? Waarom bij uw kantoor? Ik heb werkelijk geen flauw idee, maar dat is juist een góed teken!’
Ik denk niet dat dat me een stageplek gaat opleveren, maar gelukkig heb ik nog drie jaar om m’n motivatie rond te krijgen. En anders kan ik altijd nog zeggen dat het strafrecht zo lekker spannend is, met al die criminelen.
Ik ben blij met deze blog, want ik heb namelijk precies hetzelfde gehad! In m’n eerste jaar wist ik al zeker dat ik het strafrecht in wilde (overigens niet als advocaat), maar waarom? Intussen denk ik dat ik wel een antwoord heb op die vraag: omdat ik zo benieuwd ben naar de beweegredenen van mensen. Hoe kun je zover komen dat je moord of verkrachting pleegt? Wat gaat er dan bij zo iemand door het hoofd? En wat heeft dat voor invloed op de strafmaat? 😉
Ik gaf ooit als antwoord: ‘Waarom heeft A. een slechte jeugd en komt hij keurig terecht, en waarom heeft B. zo’n zelfde jeugd en zit hij al vanaf z’n 14e regelmatig vast?’ Waarop ik als reactie kreeg dat ik dan beter psychologie had kunnen kiezen. Het is ook nooit goed. 😉
Toen ik begon met m’n studie wist ik al zeker dat ik het strafrecht in wilde, maar tijdens aansprakelijkheidsrecht ontdekte ik dat ik letselschade net zo ‘spannend’ vind. Vanaf nu vraag ik gewoon aan iedere advocaat die ik tegenkom ‘Waarom strafrecht? En waarom advocatuur?’ Dan móet ik toch een passend antwoord vinden lijkt me!
Spannend!!
Oeehhhh spannend….
Soms zijn die dingen ook niet uit te leggen. Waarom studeer ik communicatie? Ik heb geen idee. Het ligt me goed? En wat ik er straks mee doe zie ik toch dan wel weer? Dat vinden mensen dan ook raar…
Psychologie heb ik ooit wel eens over nagedacht trouwens. Net als bijvoorbeeld filosofie. Ik zou er mijn beroep niet van willen maken, maar het is wel heel boeiend waarom mensen bepaalde dingen doen of denken, dat wil ik altijd graag weten!
Soms lijkt het wel alsof je vooraf precies moet weten wat je doel is met een studie, omdat het anders raar is dat je die studie doet. Alsof je niet onderweg van gedachten kunt veranderen. Of ineens iets ontdekt dat toch boeiender is dan je van te voren dacht. Gewoon doen wat je leuk vindt, dan komt de rest vanzelf. Alleen kun je dan weer vragen verwachten als: ‘Maar wat vind je er dan zo leuk aan?’