Een beetje creativiteit bij het interpreteren van het recht kan ik wel waarderen, maar je kunt het ook overdrijven. Na de afschaffing van de slavernij in 1863 roepen dat er op een bepaalde locatie geen slavernij bestond omdat het nergens terug te vinden was in de wet, gaat ook wel weer wat ver.
Afgelopen maandag kón ik het echt niet langer uitstellen. Met een zucht tikte ik een mailtje aan de studieadviseur en zette me schrap voor slecht nieuws.
Je hebt net een nieuw vriendje. Laten we hem voor het gemak lOUis noemen. Je bent straalverliefd en alles is rozengeur en maneschijn.
“Oude stijl-studenten zien de nieuwe master als een soort spook,” schijnt de mastermentor begin van dit jaar gezegd te hebben, “maar dat is nergens voor nodig!”
Op 26 april 2007 schreef ik me in bij de OU. Ik ging rechten studeren.
Al vanaf het moment dat het nieuws over de nieuwe master bekend werd, heb ik het idee dat de OU een heel ander idee heeft van het begrip ‘enthousiast’ dan ikzelf.
Als je normaal ontzettend makkelijk schrijft, van het soort ‘drie keer met je vingers knippen en er staat een dijk van een tekst’, dan valt een writer’s block bijzonder rauw op je dak. Helemaal als je ‘m niet ziet aankomen.
Enigszins gerustgesteld door diverse mentoren zette ik in maart de gedachten aan de planning van mijn master opzij. Ik hoefde me daar pas na juni druk over te maken.
Er komt veel kijken bij het beginnen van een eigen vereniging, maar ondertussen geeft het ook waanzinnig veel energie. Met leuke mensen in het team – die allemaal van aanpakken weten – voelt het niet alsof we bergen verzetten, maar als we terugkijken op de afgelopen weken is dat wel wat we gedaan hebben.
'De harde knip' was een term die ik als OU-studente heus al wel een tijdje kende, maar waar ik verder niet al te hard over na hoefde te denken. Simpel gezegd houdt de harde knip in dat je zonder bachelordiploma niet aan een master kunt beginnen. Maar bij de OU lag dat...
Begin februari vertrok ik naar Rome om een weekje lekker bij te komen, maar in mijn achterhoofd zat dat hele mastergedoe me niet lekker. Er waren gewoon te veel berichten, die elkaar te veel tegenspraken en van de informatie die de OU mondjesmaat verstrekte werd ik...
Nog een krappe twee weken en dan is het een jaar geleden dat ik volledig zen uit de sauna kwam om zo ongeveer een hartverzakking te krijgen. De OU had net, zij het nog niet helemaal officieel, nieuwe masters aangekondigd en daar werd ik op z'n zachtst gezegd niet blij...
Het hoogtepunt van mijn rechtenstudie is al jaren het schrijven van m’n masterscriptie. Omdat ik daar zó van geniet, doe ik er gewoon nog een beetje langer over.
Een beetje creativiteit bij het interpreteren van het recht kan ik wel waarderen, maar je kunt het ook overdrijven. Na de afschaffing van de slavernij in 1863 roepen dat er op een bepaalde locatie geen slavernij bestond omdat het nergens terug te vinden was in de wet, gaat ook wel weer wat ver.
Afgelopen maandag kón ik het echt niet langer uitstellen. Met een zucht tikte ik een mailtje aan de studieadviseur en zette me schrap voor slecht nieuws.
Je hebt net een nieuw vriendje. Laten we hem voor het gemak lOUis noemen. Je bent straalverliefd en alles is rozengeur en maneschijn.
“Oude stijl-studenten zien de nieuwe master als een soort spook,” schijnt de mastermentor begin van dit jaar gezegd te hebben, “maar dat is nergens voor nodig!”
Op 26 april 2007 schreef ik me in bij de OU. Ik ging rechten studeren.
Al vanaf het moment dat het nieuws over de nieuwe master bekend werd, heb ik het idee dat de OU een heel ander idee heeft van het begrip ‘enthousiast’ dan ikzelf.
Als je normaal ontzettend makkelijk schrijft, van het soort ‘drie keer met je vingers knippen en er staat een dijk van een tekst’, dan valt een writer’s block bijzonder rauw op je dak. Helemaal als je ‘m niet ziet aankomen.
Enigszins gerustgesteld door diverse mentoren zette ik in maart de gedachten aan de planning van mijn master opzij. Ik hoefde me daar pas na juni druk over te maken.