Wegens succes verlengd: het leed dat scriptie heet

Als ik niet beter wist, zou ik zweren dat er een vloek rust op mijn scriptie. Sinds het begin van mijn studie keek ik echt uit naar het moment dat ik aan mijn scriptie zou beginnen. Heel stiekem dacht ik ergens dat ik nooit op dat punt zou aankomen, want een rechtenstudie vanuit huis bleek nog een hele kluif naast een jong gezin, maar wonder boven wonder bereikte ik dat punt wel. Bijna meester in de rechten, alleen die scriptie nog. Ik schreef me in en vanaf dat moment ging zo ongeveer alles mis wat er mis kon gaan.

De details zal ik jullie verder besparen. Ze zijn veelal heel persoonlijk en het zijn er gewoon te veel. Het bleek écht te veel in oktober vorig jaar, toen ik na al die tegenslagen die ik al voor m’n kiezen had gekregen ook nog eens ontdekte dat de deadline voor m’n scriptie niet eind april 2018, maar eind december 2017 was. Ik kon niet meer, maar probeerde het toch: scriptie schrijven in drie weken. Het idee was leuk, de uitvoering sloeg natuurlijk helemaal nergens op.

Ik zag er als een berg tegenop, maar uiteindelijk kon ik niet anders: ik mailde de studieadviseur. Het enorme gebergte dat ik in mijn hoofd had gecreëerd, bleek een hobbeltje te zijn. Afstuderen was geen probleem, ik kon bij de examencommissie verlenging van m’n inschrijfrechten aanvragen en als dat niet lukte, dan was het worst case-scenario dat ik me opnieuw moest inschrijven voor de scriptie – zij het scriptie nieuwe stijl. Geen verlies van studiepunten, geen extra vakken. Ik legde mijn verhaal voor aan de examencommissie en ik kreeg zonder problemen acht maanden extra. Mijn nieuwe deadline was 31 augustus 2018. Ik had er alle vertrouwen in dat dat zou lukken.

Spoiler: dat lukte dus niet. Een van mijn doelen voor 2018 was meer vaste, eigen lessen Zumba hebben. Goed, dat lukte, want ik ging van drie lessen per week naar tien lessen per week. IN EEN WEEK TIJD! Niks rustig aan elke week een uurtje erbij. Dát was even een dingetje, want hoewel waanzinnig, supergaaf en helemaal te gek natuurlijk, had mijn lijf wél even tijd nodig om daar aan te wennen. Wat ben ik uitgeput geweest in die beginperiode, niet normaal. Ik heb zelfs als een oud omaatje overdag dutjes moeten doen om nog een beetje te kunnen blijven functioneren.

Meer uren werken en die vermoeidheid hielpen natuurlijk niet bepaald om me op die scriptie te concentreren. En toen Ian en ik op een toch nog vrij onverwacht moment besloten te gaan scheiden, zakte die scriptie verder naar beneden op m’n prioriteitenlijst. Andere zaken werden belangrijker; woonruimte, hoe staan we er samen en ieder apart financieel voor, hoe moeten we praktische problemen gaan oplossen, de administratieve kan moest geregeld worden en vooral: hoe gaat het met de kinderen?

Toen de woonruimte eenmaal geregeld was, begon het klussen en verhuizen, de kinderen hadden vakantie en die vakantie ging ook weer voorbij, ondertussen waren we bezig met de advocaat om ouderschapsplannen en echtscheidingsconvenanten op te stellen en het verzoekschrift bij de rechter te krijgen en verrek, toen was het dus plotseling eind augustus. En als een scriptie in drie weken al niet lukt, dan was een scriptie in drie dágen natuurlijk al helemaal lachwekkend.

En dus nam ik maar weer eens contact op met de OU: “Joehoe, hier ben ik weer! Ik moet nog steeds een stukkie tekst tikken!” Zoals de studieadviseur vorig jaar al had aangegeven, kon ik me inschrijven voor de scriptie nieuwe stijl en dat deed ik dan ook maar. Eenmaal ingeschreven en toegang tot het vak op YouLearn, bleek dat er een verplichte eerste bijeenkomst was. Dat zette me aan het denken: moest ik nu echt al die verplichte zaken nóg een keer gaan doorlopen? Uiteindelijk had ik al een begeleider, onderzoeksvraag, onderzoeksplan én een half affe scriptie. Voor de zekerheid meldde ik me aan voor die virtuele bijeenkomst en woonde die ook bij.

Ik ga niet liegen: het was best goed om weer even op een rijtje te krijgen wat de zwaartepunten zijn en hoe je zo’n exercitie aanpakt. Het nieuws dat het maximale aantal woorden is gezakt van 24.000 (oude stijl) naar 14.000 (nieuwe stijl) verbaasde me ook nogal. In de oude stijl was het minimale aantal woorden 18.000, nu 10.000… Ik weet nog steeds niet of ik dit een welkome verandering vind of niet. Aan de ene kant: minder schrijven! Sneller klaar! Woei! Maar aan de andere kant: minder ruimte om Duitsland en Nederland met elkaar te vergelijken en mijn conclusie te onderbouwen. De tijd zal het leren.

Ondertussen mailde ik ook nog maar even met de docent van de virtuele klas. Onderzoeksvraag en -plan insturen telt mee voor het eindoordeel, leuk, maar moet ik dat echt nog een keer gaan doen?
Het antwoord was gelukkig “nee”. Mijn inschrijving was puur bedoeld om extra tijd te krijgen om dat ding af te schrijven, dus ik moet gewoon even contact opnemen met mijn begeleider en dan komt alles goed. Mijn begeleider is gelukkig heel tof – precies wie ik vanaf het begin van m’n studie graag wilde wie het zou zijn – dus ik heb er wederom alle vertrouwen in. Kuch

Nieuwe deadline: 10 september 2019. Met eventuele verlenging 10 mei 2020. Ik zeg niks… Behalve dan dat ik toch echt wel gewoon komende maart klaar wil zijn. Basta.