“Based on how 2016 went, my New Years resolution for 2017 is just to survive.” Het was december 2016 toen ik deze quote tegenkwam en ik was er zeker van dat er geen quote toepasselijker zou zijn op mij dan deze. 2016 was niet bepaald mijn beste jaar ever geweest – verre van – dus 2017 kon alleen maar beter worden. Dacht ik op dat moment.

Alhoewel ik niet echt aan goede voornemens doe, had ik wel een paar doelen die ik in 2017 wilde waarmaken. Ik wilde bijvoorbeeld heel graag een keer minstens 10 kilometer hardlopen: de dubbele cijfers in. Dat doel haalde ik in 2016 nog en ik veranderde daarom in een vlaag van verstandsverbijstering mijn doel voor 2017 in een halve marathon. En in totaal wilde ik in 2017 750 kilometer hardlopen. Tsjakka!

Ik wilde op 31 december 10 burpees kunnen uitvoeren én ik wilde me kunnen optrekken aan een stang:

“Geeft niks,” stelde Shuli me gerust, maar ik had er een nieuw doel bij: voor het eind van het jaar lukt het me om minimaal 5 keer m’n kin boven die stang te krijgen potverdrie!

Het opnieuw halen van mijn Zumbalicentie stond ook op de lijst. Ik was sinds eind oktober twee keer per week in de sportschool te vinden voor Zumba bij de nieuwe instructeur daar, die ook international presenter was. Ik was fan. Zijn lessen waren geweldig!

Mijn verjaardag zou ik gaan vieren in Denemarken, op de bruiloft van een vriend van Ian. Ian was gevraagd om getuige te zijn en omdat die vriend en de aanstaande bruid het leuk vonden als Ian met zijn hele gezin kon komen, hebben ze hun trouwdatum aangepast aan de zomervakantie van onze kinderen. Op de laatste dag voor de vakantie kregen de jongens speciaal verlof zodat we op vrijdag richting Denemarken konden gaan, om op zaterdag bij de bruiloft te zijn. Omdat ik ook altijd gek ben geweest op vreemde talen, had ik bedacht dat ik een beetje basic Deens zou leren, om eenvoudige gesprekjes te kunnen voeren op die bruiloft en in de week daarna, die we in Denemarken zouden blijven.

Met nog 1 tentamen en de scriptie te gaan, stond ook niets me in de weg om dit jaar de B in mijn LLB te veranderen in een M. Dit jaar zou ik eindelijk afstuderen en mezelf meester in de rechten mogen noemen. In het verlengde daarvan zou ik ook een juridische baan vinden en een noemenswaardig inkomen hebben.

Plannen en doelen te over dus. Maar wat kwam daarvan terecht?

750 kilometer hardlopen! Tsjakka! Met de training voor een halve marathon in het vooruitzicht moesten al die kilometers geen enkel probleem worden. Nou. Ik liep in 2017 in totaal 11 keer hard, waarvan de tiende keer de halve marathon van Leiden was. De elfde keer was 21 november, precies 6 maanden na de halve marathon. Totaal aantal kilometers? 74. Ik ben er nog steeds niet uit of dit jaar qua hardlopen nou een goed (want halve marathon!) of slecht (want ‘maar’ 74 km totaal in 11x) was.

Wat ik totaal niet zag aankomen vorig jaar, was dat ik een licentie zou halen voor STRONG by Zumba. STRONG by Zumba heeft werkelijk niets te maken met dansen, maar alles met push ups, planken, lunges, squats, jumping jacks en ja, burpees. Die tien burpees zijn het probleem dus niet meer zo, alhoewel de uitvoering wel iets netter mag. Dat optrekken aan die stang daarentegen… Laat ik het erop houden dat dat een prima doel is voor 2018.

Dan Zumba. Wat kan ik daar over zeggen wat ik niet al lang gezegd heb? Ik haalde inderdaad opnieuw mijn licentie (de B1), maar daar bleef het niet bij. De B2 (met zes nieuwe ritmes) en Pro Skills volgden, net als een jam sessie (waarin je binnen 3 uur vier nieuwe choreo’s leert). Bovendien haalde ik ook m’n licentie voor Gold, Toning, Gold toning, Kids en Kids jr. Ik eindigde het jaar met drie vaste lessen per week en zicht op een vierde, ik viel heel veel in, ook voor die – destijds – nieuwe instructeur die ook presenter is, van wie ik ontzettend veel leerde. En die uiteindelijk een heel dierbare vriend werd.

Deens leren schoot er een beetje bij in. Tijdgebrek, dat ook, maar er bleek een taal te zijn die ik veel liever wilde leren en dan niet alleen een beetje voor de lol. Ik wilde echt goed Spaans leren spreken en schrijven. Daar had de vakantie naar Valencia ook echt wel mee te maken en eenmaal bezig met deze taal, kwamen er wat oude gevoelens naar boven. De trip naar Denemarken verliep ook wat anders dan gepland. De dag voordat we vertrokken kreeg ik keelpijn en die werd alleen maar erger. Eenmaal ver diep in Duitsland was de keelpijn zó erg en voelde ik me zó beroerd, dat ik eigenlijk niet verder kon. Maar omkeren was ook geen optie natuurlijk. De rest van de week lag ik met koorts op bed en meer dan de slaapkamer van ons vakantiehuisje heb ik bijna niet gezien. Ik ben wel op woensdag meegegaan naar Legoland, maar de dagen erna heb ik dat geweten. Mijn verjaardag dit jaar was dus niet bepaald mijn beste ooit en de bruiloft heb ik compleet gemist. En of dat allemaal een voorteken was of niet weet ik niet, maar het bruidspaar was binnen drie maanden na de huwelijksvoltrekking niet meer samen.

Het laatste tentamen van de master, insolventierecht, haalde ik in januari. LLM, daar kwam ik! Helaas gebeurde er zó vreselijk veel, dat ik die scriptie steeds vooruit moest schuiven. Dat leverde ook een beetje stress op. En ik werkte wel, maar bij de tandarts waar een collega was uitgevallen en ‘tijdelijk’ steeds een beetje langer werd, totdat er ineens zes maanden voorbij waren gegaan en ik het gevoel had dat heel 2017 een beetje door m’n vingers was geglipt.

Tussendoor ging ook mijn ex-werkgever in hoger beroep tegen een uitspraak van de kantonrechter en ging zijn bedrijf – terwijl we wachtten op de zittingsdatum – failliet, waardoor ik ook te maken kreeg met een curator en het UWV. Alhoewel dat laatste voor mij dan gelukkig wel positief uitpakte. Meer goed nieuws was dat ik van de Commissie van de examens acht maanden extra de tijd heb gekregen om mijn scriptie te schrijven en mijn deadline nu 31 augustus 2018 is. Maar slecht nieuws was er ook: binnen twee jaar nadat hij hoorde dat hij ziek was, overleed hij.

“Based on how 2016 went, my New Years resolution for 2017 is just to survive.” Met nog vier dagen te gaan dit jaar is het denk ik veilig om te stellen dat ik 2017 overleefd heb, alhoewel ik er ook niet bepaald zonder kleerscheuren uit ben gekomen. Gelukkig gebeurden er ook genoeg leuke dingen, maar het gevoel dat 2017 door m’n vingers is geglipt, blijft. Ik hoop dat de stijgende lijnen in 2018 blijven stijgen en dat komend jaar de leuke, goede momenten de slechte zullen verpletteren in aantal. Komend jaar kan alleen maar beter worden. Toch?!