Nee, ik maak geen grapje. Ik die had gezworen nooit meer verder te lopen dan 10 kilometer, ga het opnieuw doen: de halve marathon van Leiden, in mei 2020. Het doel is niet eens zo zeer om ‘m sneller te lopen dan in 2017 (2:49:55), maar vooral om ‘m mákkelijker te lopen dan toen.
Laten we wel wezen, mijn voorbereiding voor de halve marathon in 2017 was eigenlijk niet-bestaand. Alhoewel ik enthousiast begon met trainen, gebeurde er van alles en liep mijn hardlooptraining genadeloos in de soep. Gelukkig sportte ik wel zo veel dat mijn uithoudingsvermogen prima was, dus mijn hart-longconditie was echt wel halve marathon-waardig. M’n benen werden na een kilometer of vijftien alleen verschrikkelijk zwaar en na de achttiende kilometer voelde ik me meer een wandelend bovenbeen met oogjes dan mens. Voor toen was het prima, ik had absoluut geen ambities om de halve nog een keer te lopen (nu wist ik wat voor pesteind het was) en hardlopen an sich kon me ook wel even gestolen worden.
Fast forward naar begin 2019. Ik miste het hardlopen. Meer kan ik er niet van maken. Ik heb er hier ook weleens over geschreven dat ik het miste, maar ik had geen doel. Want ja, 5k liep ik gewoon als ik weer een keer m’n schoenen uit de kast trok en 10k was dan wel weer ver. Ik had een ander (soort?) doel nodig op hardloopgebied en omdat ik ook meer werkuren wilde maken, had ik een Briljant Plan: ik schreef me in voor de opleiding hardlooptrainer. Win win. Ik had een nieuw doel, ik kon daarna makkelijker m’n eigen doelen bepalen én ik kon andere mensen gaan trainen en zo mijn bankrekening aanvullen. Ik zou de opleiding vlak voor de zomer afronden, dus gelijk een beste periode om iedereen aan het rennen te krijgen.
Maar er bleken niet genoeg mafketels te zijn die hardlooptrainer wilden worden, dus de opleiding ging niet door in mei. Verzet naar september. Lekker, vlak na de zomer, als het buiten kouder wordt en de dagen korter en natuurlijk *niemand* zin heeft om buiten rondjes te gaan rennen.
Tegen dat september zich aandiende, vroeg ik me ook serieus af wat me bezield had om me voor die opleiding in te schrijven. Maar goed, ik ging toch maar. En met succes, want half oktober lag er een diploma in de brievenbus met mijn naam en “hardlooptrainer” erop. Score! En als ik terugdenk aan mijn allereerste keer hardlopen is dit vooral hilarisch. Had me dit toch verteld in april 2013 en ik had je zó ontzettend hard uitgelachen…
Hoe dan ook, terwijl ik zo met dat hardlopen bezig was op een andere manier dan ik tot dusver kende, begon het toch wel weer te kriebelen. Ik wilde de technieken die ik leerde ook zelf gaan trainen. Ik wilde weten of dat invloed zou hebben op m’n techniek, m’n tempo. En zo ja, wélk effect dat dan zou geven. Op social media kwamen foto’s en berichten binnen van de marathon in Berlijn en nee, ik heb nog steeds niet de ambitie om een hele marathon te gaan zitten lopen te rennen, maar de halve… Ik wist dat ik het kon, waarom zou ik het niet nog een keer proberen?
Maar dan nu zónder dat ik een week voor de halve marathon een instructeursopleiding doe voor STRONG by Zumba. Deze keer met een juiste voorbereiding, een gedegen voorbereiding, getraind hebben voor die afstand… Ik weet dat ik het kan, worstelend en in 2:49:55. Nu wil ik kijken of ik ‘m mákkelijker kan lopen. Met een beetje mazzel betekent dat dan ook sneller, ik ben benieuwd.
Ik ging vandaag in ieder geval van start en ik ben van plan om elke week een trainingsupdate te schrijven. Om mezelf ook gemotiveerd te houden als ik het even niet meer zie zitten. En wie weet inspireer ik er nog wel iemand mee die op dit moment naar buiten kijkt, hardlopers ziet en denkt: “Och, wat zielig…”
Ik vind je zo’n stoer wijf!!
Wat lief! *bloos*