Having a LaBlast
Ik weet zeker dat ik de coronaquarantaine – naast gek en veel tijd met de jongens – de rest van m’n leven zal associëren met LaBlast.
Ik weet zeker dat ik de coronaquarantaine – naast gek en veel tijd met de jongens – de rest van m’n leven zal associëren met LaBlast.
Op feestjes kon ik nooit meedoen, want ik kon niet dansen. Maar toen ik dat eenmaal wel kon, kon ik alsnog niet meedoen.
Niet helemaal onverwacht natuurlijk, maar de (sport)scholen gingen dicht. En dan moet je je even aanpassen….
Ik mis m’n kinderen als ze er niet zijn, de inleiding van de inleiding van m’n scriptie houdt me bezig, net als de sluiting van de (sport)scholen. En dat allemaal terwijl ik een roman schrijf.
Geen coronaquarantaine?! Hahahaha! En dat met een putlucht en een gorgelend toilet.
Een fittie met bezorgers. Pakketjes bezorgd krijgen ging érg soepel, maar niet heus.
We gaan even heel ver terug in de tijd; we gaan terug naar 17 februari. Zes weken, maar wat een wereld van verschil. Het lijkt gewoon een heel ander leven! Bi-zar!
Buren martelen, cirkelzaag en kettingslot, McNuggets, kwartaalworkshop van Les Mills… En is de politie nou je beste vriend, of toch niet?
Als de politie je in de regen laat staan en een wildvreemde z’n cirkelzaag loslaat op je fiets, dan wéét je gewoon dat het een goede dag is.