Dus dit was 2020

Deze maand is mijn blog volwassen geworden: het is achttien jaar geleden dat ik begon met bloggen door een post over Clouseau het wereldwijde web op te slingeren. Achttien jaar… Dat is gewoon zo’n beetje m’n halve leven. En alhoewel ik me destijds afvroeg hoe lang ik dat bloggen zou volhouden, publiceer ik nog steeds met enige regelmaat mijn schrijfsels. Of nou ja, regelmaat… Mijn laatste post hier was in april. Volgens mij is het nog nooit zó lang stil geweest op mijn blog.

Tien jaar geleden gooide ik het roer om. Ik ging minder persoonlijk bloggen en meer over mijn ervaringen als rechtenstudent aan de Open Universiteit. Langzaam veranderde die insteek ook weer wat. Ik ging weer wat persoonlijkere verhalen vertellen en ik nam je mee in mijn sportschoolavonturen. Eerst als complete kluns die geen idee had wat ze eigenlijk in de sportschool te zoeken had, tot ook dat weer veranderde omdat ik zelf sportinstructeur werd en groepslessen ging geven. Kortom: het werd eigenlijk een zooitje hier op dat blog van mij, wat uitliep op een wat langere stilte, omdat er even een pandemietje was dat nogal wat aandacht opslokte.

Vorig jaar had ik eigenlijk maar één echt doel voor 2020: balans. Ik realiseerde me een jaar geleden dat ik al sinds 2017 non-stop doorwerkte, zonder echte pauzes en dat het werk dat ik deed heus heel leuk was, maar dat de verhouding van tijd die het kostte en wat het uiteindelijk opleverde best scheef was. Door m’n grenzen beter te gaan bewaken, hoopte ik meer balans te creëren en zo ook meer tijd met m’n kinderen te kunnen doorbrengen. Want ik had het gevoel dat dat het eerste was waar ik op inleverde.

Een tweede doel was overigens om nou ook eens eindelijk af te studeren, maar dat was al zo vaak een jaardoel dat ik het eigenlijk niet meer durfde te benoemen. Ik kon me niet voorstellen dat dit doel wéér een jaar mee op zou schuiven, maar ik had inmiddels ook wel geleerd dat ik alles kan plannen wat ik wil, maar dat het leven meestal heel andere plannen heeft met mij dan ik met hem. Overigens had ik ook wel heel sterk het gevoel dat dat het ook was wat mij tegenhield in verdere plannen, in verder groeien in de breedste zin van het woord. Want bij alles wat ik deed, had ik ook steeds toch wel een soort schuldgevoel: die scriptie moest af!

Vraag niet hoe, maar ik haalde beide doelen. Ik had me het reorganiseren van m’n leven voor meer rust en balans anders voorgesteld dan door het eerder genoemde pandemietje, maar blijkbaar was er toch een dergelijk stevige aanpak voor nodig om die reorganisatie inderdaad in gang te zetten. Dat die pandemie er ondertussen ook voor zorgde dat die scriptie weer minder prioriteit kreeg dan eigenlijk had gemoeten, maakte dat de deadline der deadlines ineens ook heel rap dichterbij kwam. En verlengen van de inschrijftermijn was niet meer mogelijk. Het was erop of eronder, de dood of de gladiolen. Scriptie niet halen, betekende in een volgende ronde opnieuw inschrijven en een heel ander onderwerp moeten kiezen. Echt helemaal opnieuw beginnen dus. De deadline was 9 juni en ik had een wonder nodig om die deadline te halen.

Dat wonder was er, ook weer op een andere manier dan ik me had voorgesteld. En het wonder was hetzelfde als dat van de meer tijd met m’n kinderen: het coronavirus. Doordat het land op slot ging, verlengde de OU voor alle studenten de lopende inschrijftermijn met zes maanden. Mijn deadline was dus ineens pas op 9 december en dát moest toch makkelijk te halen zijn!

Goed, dat makkelijk werd ‘m dan even niet, want ook deze deadline kwam ineens harder dichterbij dan me lief was, maar het lukte. Op 8 november leverde ik een versie van m’n scriptie in die op 16 november werd goedgekeurd door de examinator. Op 27 november had ik een eindgesprek over die scriptie en op 11 december kreeg ik het bericht van de OU dat ik voldaan heb aan alle eisen van de master: ik ben meester in de rechten. Hallelujah!!

Zo op de valreep was dat nog wel even een hoogtepuntje voor een jaar dat me eigenlijk al bijna alles gaf wat ik wilde, al was het met enige regelmaat op een heel bijzondere manier. Want zeg nou zelf: op een eerste date pizza gaan eten in Rome past ook wel precies bij een jaar als 2020, nietwaar. Te bizar voor woorden.

Een laatste kleine wens die ik een jaar geleden had, was dat ik de tandarts vaarwel kon zeggen en voortaan alleen nog als patiënt in de praktijk zou komen. Ook die wens kwam uit, doordat ik die baan kon inruilen voor een baan bij – jawel! – de Open Universiteit als tutor strafrecht. Het plan om in 2020 afscheid te nemen van de OU maakte ik dus niet waar, maar dat vind ik in dit geval geen enkel probleem. Om de feestvreugde af te maken, mocht ik ook aan de slag als studiebegeleider bij Studiemeesters. Zo, zó gaaf!

Op zich is dit dus ook wel weer een bijzonder passend moment om het roer hier op mijn blog weer een beetje om te gooien. Niet zo rigoureus als tien jaar geleden, m’n oude posts blijven nu bijvoorbeeld toegankelijk, maar wel genoeg om plaats te maken voor alle ideeën en plannen die ik heb, die lekker aan het borrelen zijn nu ik ben afgestudeerd. Alsof er nu écht ruimte voor ze is.

Blijf me vooral volgen dus, hier, op Instagram, op Facebook… Want 2021 wordt leuk! Alhoewel het ook wel een soort van chaotisch zal blijven, want zo ben ik. Veel verschillende interesses, veel verschillende bezigheden, eigenlijk gewoon een enorme zegen. Tot volgend jaar dus!