Je gelooft het bijna niet, maar ik leef nog hoor jongens! Het ís dat ik nog steeds elke week een kakelverse vlog online zet (ok, ok, zei ze nadat ze door de vakantie van de jongens even een weekje geen vlog online zette), maar anders zou je toch denken dat ik van de aardbodem verdwenen was. De tijd vliegt serieus keihard voorbij, maar stiekem geniet ik er met volle teugen van!
Ik werk natuurlijk vrij onregelmatig; hier een uurtje, daar een uurtje, op de meest vreemde tijdstippen en ik werk veel. Inmiddels heb ik tien vaste lessen per week, tot ergens in augustus een vast invaluur vanwege zwangerschapsverlof van een collega en vanaf volgende week komen er nog twee vaste uren bij. Het is voornamelijk STRONG by Zumba wat ik geef (vanaf volgende week bijvoorbeeld 3x op één dag) en ik ga het niet mooier maken dan het is: het is zwaar. Zeker als ik voor een kleine groep sta. Alhoewel je zou denken dat een grote groep meer energie kost, levert een grote groep juist meer energie op; de deelnemers motiveren elkaar, willen niet voor elkaar onder doen en trekken elkaar er doorheen, waardoor ik wat vaker even stil kan staan, wat meer korte breaks kan pakken om mijn lijf een klein beetje rust te geven. In een kleine groep ben ik het die de kar trekt en die de deelnemers de les door moet sleuren. Als ik even stop, stoppen zij ook. En dat is nou net niet de bedoeling!
Naast al die lesuren is het natuurlijk ook belangrijk om nieuwe dingen te leren. De nieuwe release van BodyBalance, nieuwe kwadranten van STRONG, nieuwe nummers voor Zumba… Veel muziek luisteren, veel instructievideo’s kijken en veel oefenen dus. Zelfs al lig ik na drie uur werken gestrekt op de bank, de kans is groot dat ik video’s lig te bekijken om nieuwe releases en kwadranten in m’n hoofd te krijgen- en dus eigenlijk gewoon aan het werk ben.
Dan rennen er hier in huis natuurlijk ook nog een paar (pre)pubers rond. Ze worden groot, helpen veel mee en kunnen steeds beter even alleen blijven, maar als ik moet werken is het natuurlijk wel prettig als er een volwassene in de buurt is. Gelukkig heb ik de liefste ouders van de wereld, die altijd voor mij en de jongens klaarstaan, een lief zusje dat (godzijdank!) niet meer in Zwolle woont maar heel veel dichterbij met een lief vriendje, die me ook helpen waar ze maar kunnen, en een ex die dichtbij woont en met wie ik een redelijk goede verstandhouding heb en bij wie de jongens ook goed terechtkunnen.
Een paar weken geleden riep ik op Instagram: “Do more of what makes you happy!” en dat advies volg ik zelf graag op. Wat mij intens gelukkig maakt is schrijven en dat doe ik sindsdien ook veel. Ik droomde er als klein meisje al van om ooit een boek te schrijven en het teruglezen van een oud NaNoWriMo-project heeft ervoor gezorgd dat ik mezelf in dat opzicht serieuzer ben gaan nemen. Dat project was oprecht goed voor een eerste kladversie en dat ben ik aan het herschrijven, verbeteren, aanvullen. Wat weer heel goed werkt om in een schrijfflow te komen, waardoor andere schrijfprojecten ook beter lopen. Ik heb namelijk nóg een goed idee om uit te werken waar volgens mij potentie in zit en er komen ook steeds meer kleine stukjes scriptie af, die ik straks alleen nog maar aan elkaar hoef te plakken.
Het is inmiddels ruim een half jaar geleden dat ik verhuisd ben, het is bijna een jaar geleden dat we de beslissing namen om uit elkaar te gaan en ik kan alleen maar zeggen dat de scheiding mij goed gedaan heeft. Het gaat góed met me! Ik geniet van m’n werk, ga er vrijwel nooit met tegenzin naartoe en het vóelt ook niet als werk. Die twee draken, die zo groot worden en stiekem toch nog zo klein zijn. Mijn familie dichtbij, warm en stevig. En dingen doen waar ik zo ontzettend blij van word. Wat een leven! Wat een heerlijk leven!
0 Comments
Trackbacks/Pingbacks