Even bijkletsen: Stop de tijd

Januari duurde zo ongeveer een jaar. Toen die maand eindelijk, eindelijk voorbij was, was het ineens mei. Hoe dan?! Alhoewel ik nog steeds achter mijn post van begin maart sta – ik geniet nog steeds met volle teugen van het leven dat ik leid -, durf ik inmiddels wel voorzichtig toe te geven dat ik er wel voor moet waken dat ik niet ga ontsporen.

In dat opzicht was mijn polsblessure een goede wake-up call. Ik moest letterlijk even stilstaan omdat ik niet kon sporten, en dus niet kon werken, en dat leverde een paar interessante inzichten op. Zoals de hoeveelheid tijd die mijn werk kost in verhouding met wat het oplevert. Dat je reistijd hebt voor je baan, soit, en ik dacht dat de reistijd bij mij wel meeviel. Maar toen ik daar even echt eerlijk naar keek, bleek dat mijn 13 (betaalde) lesuren samen met de reistijd én de tijd die ik nodig heb voor bijvoorbeeld (extra) omkleden of douchen me per week ruim 35 uur kosten. Voordeel is dat ik na mijn werk niet meer naar de sportschool hoef natuurlijk, maar in die 35 uur zitten níet de voorbereidingen die ik voor die lessen ook nog heb, zoals het leren van nieuwe choreo’s, releases en kwadranten.

Tijdens mijn blessure ontspande mijn lijf, was ik minder moe en werd mijn hoofd rustiger. Na anderhalve week pakte ik een deel van mijn lessen weer op en een week later volgde de rest. De onrust borrelde langzaam weer op, net als het gevoel tijd te kort te komen. Nieuw was het gevoel dat ik eigenlijk het overzicht kwijt raakte. Zondag, ik plan de week, BOEM, het is zaterdagochtend, dat idee. En niet op een goede manier.

Het bijzondere is dat tijdens mijn verplichte rustpauze (die achteraf misschien best iets langer had mogen duren) mijn passie voor het recht weer oplaaide. Ik bezocht de Tweede Kamer, de Hoge Raad, had interessante gesprekken met verschillende mensen over mijn scriptieonderwerp én ik had een gesprek met een business coach dat een echte eye-opener was. Want om het plaatje helemaal compleet te krijgen: ik was op 5 mei dus ook alweer 5 jaar zzp’er.

Die datum is overigens ook niet compleet willekeurig. De vorig jaar doorgehakte knoop voelde ik al veel langer aankomen. Een van de redenen dat ik het doorhakken uitstelde, was mijn huishoudboekje. Ik had twee kleine kinderen, zat middenin de studie, solliciteerde me suf, maar had geen vast inkomen. Ik speelde met de gedachte om voor mezelf te beginnen, had daar goede gesprekken over met een studiegenoot/vriend en besloot het te gaan doen: mijn zzp-inkomen zou een scheiding mogelijk gaan maken en daarom was de officiële start van mijn bedrijf op 5 mei. Bevrijdingsdag. Maar doordat de balans van ons huwelijkshuishoudboekje soms vroeg om kortetermijnoplossingen in plaats van langetermijninvesteringen, kwam mijn bedrijf niet van de grond op de manier die ik graag had gezien. Ik kluste bij en zzp’de door in een andere tak van sport (pun intended), waardoor het (ook met hulp van mijn ouders) mogelijk werd om uiteindelijk toch dé knoop door te hakken, te scheiden en te verhuizen, ondanks dat mijn bedrijf (nog) niet was wat ik ervan had gehoopt.

Waarna ik dus m’n blessure opliep en me realiseerde dat dat heerlijke leventje van mij misschien wel nóg heerlijker werd als ik een paar aanpassingen zou maken. En voilà, hier zit ik. Deze maand neem ik met behulp van eerder genoemde business coach mijn bedrijf onder handen en ga ik nog meer doen waar ik blij van word: juridische vraagstukken ontrafelen. Om daar de rust en de energie voor te hebben, heb ik een beetje gesneden in mijn lesuren; de maandag- en donderdagochtend, de zwangerschapsverlofvervanging op woensdag en de vrijdagavond heb ik uit m’n rooster gehaald. Daar ben ik echt wel heel blij mee; 1 uurtje in de ochtenden kostte me twee halve dagen met reis- en douchetijd erbij, dus echt lonend waren die uren niet. En de vrijdagavond vrij… Dat zijn maar 2 uurtjes (waarvan 1 uur les), maar het voelt alsof ik er een hele dag voor teruggekregen heb. Bizar! Het halve uurtje op donderdagavond gaat er ook af. Ik werk op donderdag tot 19:15 uur in Alphen. Dan ben ik rond 20 uur thuis. Om 21 uur heb ik een half uur les, dus tussendoor naar huis is niet rendabel, maar vanuit Alphen gelijk door naar de andere vestiging betekent dat ik ruim drie kwartier zit te wachten. En sinds deze les op het rooster staat, is ie iedere week uitgevallen omdat er geen deelnemers zijn. Dan ben ik toch liever gewoon om 20 uur thuis.

Rust en ruimte dus om me op m’n juridisch adviesbureau te storten, m’n scriptie af te maken én nog een beetje te hobbyen: schrijven, Spaans leren en m’n Duits oppoetsen. Want met mijn liefde voor Duitsland en m’n interesse in het Duitse recht liggen daar misschien ook nog wel mogelijkheden. Plannen waar ik energie van krijg. Beter! Maar dat neemt niet weg dat de time turner van Albus Dumbledore nog steeds méér dan welkom is hier.