‘Maar zou jij de moordenaar van je buurman kunnen verdedigen?’
De carrière die ik op het oog heb, is nú al vaak onderwerp van gesprek en dan moet ik nog advocaat worden. Dan moet ik zelfs nog afstuderen.
‘Dat hangt natuurlijk helemaal van de buurman af,’ antwoord ik altijd maar op een vraag als deze. Maar eigenlijk weet ik nog niet of ik het kan. Ik denk zeker te weten dat dat zo is. De tijd zal het leren.

Deze vraag komt uit de serie Kijken in de ziel – strafpleiters die een aantal jaar geleden werd uitgezonden en waarin een journalist diepgaande gesprekken voert met een aantal strafpleiters. Over het vak, over zichzelf, over collega’s en cliënten. Naar aanleiding van deze serie zijn de interviews ook uitgewerkt tot een boek (ook verkrijgbaar als ebook), dat ik niet in de schappen kon laten liggen toen ik het zag. De serie had ik op dat moment nog niet gezien, maar bij de meeste namen kende ik het gezicht wel.

Het interessantste interview in het boek vond ik dat van Theo Hiddema. Ik vond ‘m lekker luchtig, down to earth, terwijl er toch zware onderwerpen ter sprake kwamen.

‘Kunt u de moordenaar van uw buurman verdedigen?’
‘Als ik een grote lotsverbondenheid heb met mijn buurman, dan vind ik het geen vertoning dat ik z’n moordenaar ga verdedigen.’
‘U hebt het nooit een leuke man gevonden.’
‘Dan zou ik er geen enkel probleem mee hebben. Ik zal het de buurt moeten uitleggen. Dat wel. Misschien vindt de buurt het ook wel prettig dat ie geen buurman meer is. Dat weet je maar nooit.’
‘En als de buurman zelf iemand vermoord heeft, kunt u ‘m dan bijstaan?’
‘Natuurlijk. Daar ben je toch een goeie buurman voor? Waarom iemand anders wel en de buurman niet? Misschien leer ik dan wel een heel andere kant van hem kennen. Met een geheim leven en geheime woeste instincten. Wie had dat nou gedacht van die lieftallige buurman? Dan worden we eindelijk eens echte buren. Nu kennen we elkaar tenminste.’ ((C. Verbaak, Kijken in de ziel – strafpleiters, 2010, p. 218, 219))

Dit boek had ik natuurlijk in no-time uit en ik vond dat ik de serie ook moest bekijken. Ook in de serie vond ik Theo Hiddema de interessantste. De humor, het nuchtere…

Dus toen ik vorige week in een boekhandel tegen een boek (ook al verkrijgbaar als ebook) aanliep dat alléén over hem ging, moest ik dat gewoon hebben. En wat een heerlijk boek om te lezen. Ik hoorde de beste man als het ware vertellen hoe de vork in de steel zat. Ook dit boek had ik dus in no-time uit.

In deze tijd sliep ik niet slecht en liep ik evenmin bibberend over straat. Maar voor de zekerheid plaatste ik wel een cameraatje op de deur van mijn kantoor. Ach, je doet wat je kan, en dat is niet veel, want als ze je willen pakken, is het een fluitje van een cent. Ik voelde me zeer bedreigd, hoewel niet zo ernstig als door die Turken ten tijde van de bende van Venlo. Weliswaar had ik destijds geen letterlijk bewijs van bedreigingen in handen gehad, maar dat is des te enger. Wie serieus van plan is mij naar de eeuwige jachtvelden te sturen, gaat dat niet in de bajes aan de grote klok hangen; dat is gewoon niet zo handig. ((S. de Jong, Mr. Hiddema, 2014, p. 153))

Ik hou daar wel van. Zijn stijl, en hij als persoon, spreekt me meer aan dan een Spong of een Moszkowicz. Ik hoop dat ik ‘straks’ als advocaat ook in deze richting op m’n plaats blijk. Nuchter, relativerend en met een vleugje humor. Alleen nog even afstuderen…