De ambitie om een marathon te lopen, heb ik nooit gehad. De halve hoefde wat mij betreft ook niet, de tien kilometer vond ik al veel te ver, vijf kilometer, nou vooruit… Maar laten we eerlijk zijn: ik had de ambitie om hard te lopen überhaupt niet. Rennen voor de lol?! Doe! Normaal!

Dat ik – niet helemaal vrijwillig – toch begon met hardlopen en uiteindelijk een halve marathon liep, had werkelijk niemand zien aankomen. Ik zelf nog het minst. Dat ik na die halve marathon mijn hardloopschoenen aan de wilgen hing en besloot “dit nooit meer!” kwam dan weer níet als een verrassing.

Alhoewel… Hardlopen heeft – na drie jaar aanmodderen – in 2016 mijn leven veranderd, ik denk dat ik dat best zo mag stellen. Ik had een doel (ongeveer een uur kunnen rennen zonder wandelen), structuur (trainingsschema van 22 weken waar ik me aan vasthield), ik belandde erdoor in de sportschool, en uiteindelijk ging ik geld verdienen met sporten. Als ik niet was gaan hardlopen, was dat niet gebeurd. Daar ben ik van overtuigd.

Natuurlijk ging het niet zo soepel als ik nu beschrijf. Ik had te maken met pijntjes, met blessures, met demotivatie… Maar uiteindelijk veranderde mijn doel van 5 km in 10 km. En toen ineens leek de halve marathon me “best leuk”. Zes maanden na de halve marathon trok ik voor het eerst m’n hardloopschoenen weer aan, maar de regelmaat was eruit. Dat kwam natuurlijk deels doordat ik al zoveel met sport bezig was, dat ik in mijn vrije tijd niet altijd zin had om nóg meer te sporten (los van de tijd die ik er gewoon even niet voor had). Dus af en toe miste ik het hardlopen heel erg, trok ik m’n schoenen aan om blij een gezellige 5 km te lopen en liep dan weer een hele tijd niet. Ik had ook geen hardloopdoel meer. Want een hele marathon? Ammenooitniet. En nog een keer een halve? Weet je wel hoe ver dat is? Maar wat dan wel…?

Dat was het moment dat ik weer eens een Waanzinnig Goed Idee had. Ik baalde dat ik daarvoor drie maanden moest wachten en toen die drie maanden eindelijk voorbij waren, werd de boel uitgesteld tot september. Nóg vier maanden wachten! Een periode waarin ik me natuurlijk weer afvroeg waarom ik dit in vredesnaam zo’n briljant idee had gevonden. Maar goed, het werd september 2019, ik ging, was een paar weken lang op een héél andere manier bezig met hardlopen en genoot er met volle teugen van. Waarom had ik die loopschoenen al die tijd zo verwaarloosd? WAAROM?!

Ik leerde over techniek en training en hartslagzones en omslagpunten en blessures en nog veel meer. En het begon weer te kriebelen; ik wil m’n looptechniek verbeteren en daar een schema voor maken en volgen. En met dat schema en die verbeterde looptechniek, zou het dan stiekem niet toch wat zijn om de halve marathon nog een keer te proberen? Niet met als doel sneller lopen dan de eerste keer, maar met het doel ‘m mákkelijker te lopen dan de eerste keer?

En toen kwamen op Instagram foto’s en story’s voorbij van de marathon in Berlijn. De marathon daar lopen is natuurlijk wel een waanzinnig excuus om lekker een week naar Berlijn te gaan. Goed, ok, die afstand zie ik voor geen meter zitten. Maar als ik de afgelopen jaren íets over mezelf heb geleerd, is dat ik toch echt de enige persoon ben die mij het meest kan verbazen. Dus, nou ja, wordt vervolgd?