Het begon zo ongeveer in oktober. Denk ik, want het gebeurde heel subtiel. Bijna net zo subtiel als hoe ik uiteindelijk in het derde jaar van de studie Franse taal en cultuur belandde.

Het begon zo ongeveer in oktober. Denk ik, want het gebeurde heel subtiel. Bijna net zo subtiel als hoe ik uiteindelijk in het derde jaar van de studie Franse taal en cultuur belandde.
Ondanks m’n goede voornemen plaatste ik hier in 2023 maar één post. Dit is dus mijn 2023 in vogelvlucht; ik ga voor de herkansing in 2024.
Op dit moment heb ik precies de helft van het aantal studiepunten dat ik nodg heb voor m’n bachelor Franse taal en cultuur, maar ik twijfel ontzettend of ik deze hele exercitie moet doorzetten.
Ik weet zeker dat ik de coronaquarantaine – naast gek en veel tijd met de jongens – de rest van m’n leven zal associëren met LaBlast.
Op feestjes kon ik nooit meedoen, want ik kon niet dansen. Maar toen ik dat eenmaal wel kon, kon ik alsnog niet meedoen.
Als de politie je in de regen laat staan en een wildvreemde z’n cirkelzaag loslaat op je fiets, dan wéét je gewoon dat het een goede dag is.
Het was 1993, ik was dertien en ik wilde dolgraag naar Het Spook van de Opera. Ondanks dat ik de musical nooit zag, is het m’n favoriet. En dat komt voornamelijk door een stem.
Nu mijn innerlijke Berdien Stenberg weer ontwaakt is, was er natuurlijk één handeling die niet kon uitblijven: het filmje waarmee alles begon opzoeken.
Omdat ik al mijn goede voornemens al jaren recycle, maakte ik er voor 2020 maar één: balans zoeken, vinden en houden. Want die balans is al te lang weg.
Alhoewel ik wist dat hij niet bestond schreef ik een brief aan Sinterklaas waarin ik hem smeekte om dat ene cadeau. Dat ene ding, dat ik al zo lang zo graag wilde hebben.
Het zal vast niemand ontgaan zijn: ik heb weer eens een blessure. Een vrij serieuze dit keer, die ook al een poosje duurt.
De eerste 10 weken van mijn trainingsschema zijn met name bedoeld om weer ritme in het lopen te krijgen. Dit is het verslag van week 4.